[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Leży na sofie, ciemniaku.Jakob wraca po portfel i wsadza go do kieszeni. To niesamowite, ale sądzę, znając Montiego, że on da sobie radę. Widzi minę malującąsię na twarzy Slatter'ego i szybko kończy. Nie, nie.Nie mówię, że to będzie łatwe.Jeśli to miałbymbyć ja, nie przeżyłbym nawet jednego dnia, wiem to.Ale to jest Monty.On jest twardy.Zawsze byłtwardy. Nie, wcale nie był  mówi Slattery, gasząc światła  i wcale nie będzie z nim wszystkow porządku.Nie wiem, co masz na myśli, Jake.Tu nie będzie happyendu.Jakob wychodzi z apartamentu i czeka chwilę na Slat-tery'ego zamykającego drzwi. Nie mówię o happyendzie.Mówię po prostu. W ogóle nie wiesz, kurwa, o czym mówisz.Twardy? Skąd wiesz, że jest twardy? Sądzisz,że to, że wygrał kilka walk na Campbell-Sawyer znaczy, że będzie twardym facetem w Otisville? Na-wet nie pojmujesz, jak poważny problem ma teraz Monty.Nie łapiesz tego! Monty ma trzy wyjścia iżadne z nich nie jest dobre.Idą wzdłuż wyłożonego niebieskim dywanem holu.Slattery kręci kluczami na łańcuszku. Trzy wyjścia  mówi Jakob niecierpliwie.Slattery zawsze mówi do niego, jakby był tę-pym dzieciakiem, zbyt powolnym, żeby zrozumieć złożoność świata. Dobra.Przede wszystkim może uciec.Wsiąść do autobusu jadącego dokądkolwiek i miećnadzieję, że go nigdy nie złapią.To po pierwsze. Nie zrobiłby tego.Zakaz ojca. Nie mówię, co zrobi.Mówię, jakie ma wyjścia.Numer dwa. Slattery robi pistolet zkciuka i palca wskazującego, przytyka go do skroni. Zabić się?  Jakob wytrzeszcza oczy. Nie ma szans, to nie to.A jaka jest trzecia opcja? Trzecia opcja?  Slattery myśli przez chwilę. Trzecia opcja to iść do więzienia. Tak się stanie  kiwa głową Jakob. Pójdzie i przejdzie przez to. Dobra.Może.Ale nie ważne, co wybierze, bo to i tak jest pożegnanie Montiego. Co to znaczy? Slattery podnosi kciuk. Jeśli ucieknie, to przepadł.Nigdy więcej go już nie zobaczysz.Podnosi palec wskazujący ze złamanym w czasach zapasów paliczkiem. Jeśli naciśnie spust, to zginie.Trumna na pogrzebie będzie zamknięta.Podnosi środkowy palec. Jak go przymkną, przepadł.Nigdy więcej go nie zobaczysz. Zobaczę go  mówi Jakob. Zobaczę go, jak wyjdzie.Drzwi windy otwierają się i Slat-tery wchodzi do środka. Nie zakładałbym się o to.Myślisz, że wciąż będziecie przyjaciółmi? Myślisz, że wychyli-cie parę piw i powspominacie sobie? Zapomnij, Jake.Dziś to się kończy.Wsiadasz?ROZDZIAA
SIÓDMYCO TU MAJ
dobrego?  pyta Monty, czytając jadłospis z czarnej tablicy wiszącej na ścia-nie. Cielęcinę  odpowiada ojciec. Cielęcina jest dobra.Zazwyczaj to właśnie biorę. Dobra.Monty opiera plecy o krzesło i ogląda restaurację, zwłaszcza jej niski sufit  relikt do znale-zienia tylko i wyłącznie na północ od ulicy Houston.Jest jedną z ostatnich włoskich restauracji starejszkoły, gdzie nadal podają spaghetti i klopsiki, bakłażany z parmezanem, kurczaka cacciatore. Wziąłeś wolne w czwartek wieczorem  mówi Monty. Miło z twojej strony.Kto do-gląda interesu? Kennelly się tym zajmuje. Kennelly? Wypije cały twój rum.Ufasz Kennelly'emu? To tylko kilka godzin.Mówiłeś, że masz się jeszcze spotkać z przyjaciółmi, więc umówi-łem się o dziesiątej. W porządku  mówi Monty.Bawi się naklejką stojącej przed nimi butelki czerwonego wina.Kelnerka, starsza kobieta ztwarzą jak pognieciona papierowa torba, przyjmuje zamówienie.Ma platynowo-blond perukę isztuczne rzęsy; rozpromienia się, gdy słyszy wybór Montiego. Z
wietny wybór  mówi.pokazując przednie zęby, pobrudzone czerwoną szminką. Cie-lęcina jest tu najlepsza. Odchodzi, a Monty myśli: Ona umrze, zanim tu wrócę. Więc rozmawiałem z Sal. Oj, przestań, tato. Jeśli tylko może w czymś pomóc. Tato.Zastanów się.O czym ty myślisz? Sal? Ten facet jest w odstawce już od dwudziestulat. Może znać tam jakichś ludzi. Stuletni prawie gość.Siedzi całymi dniami, grając w domino.Co Sal może dla mnie zro-bić? On wciąż zna ludzi.Mógłby. Tato, mógłbyś? Dam sobie radę.Tylko się w to nie wtrącaj, dobra? Wciąż będziesz młodym mężczyzną, jak wyjdziesz.Wiem  mówi pan Brogan, podno-sząc ręce na milczące zaprzeczenie Montiego  wiem, że ty tak nie myślisz.Ale posłuchaj mnie.Trzymaj tam głowę nisko.Nie pakuj się w kłopoty. Dość.Monty spogląda na wierzch swoich dłoni.Chciałby, żeby przestały drżeć, ale one nie chcą.Kiedy kelnerka przynosi ich dania, pan Brogan zaczyna pedantycznie ciąć liście szpinaku na coraz tomniejsze kawałki.Desperacko pragnął dać synowi coś, co napełniłoby go otuchą, ale teraz, widząc jakchłopak próbuje jeść, wie, że to beznadziejne.Jak to się mówi? To tylko siedem lat.Ojciec pana Bro-gana był barmanem; pan Brogan dorastał w barach i pracował w nich całe swoje życie.Bywało, żepracował w niespokojnych lokalach, gdzie zły światek prowadził bijatyki albo jeszcze gorsze sprawy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

czarkowski.pev.pl