[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wi�c towarzysz jego wraz z p�atnerzem podejmuj� go pod pachy, g�Slarz w weso�kowejczapie spycha mozolnie stopy jego z �awy.Postawili go wreszcie na ziemi okrakiem szerokim.80 Tu ci si�, panie, �elazo nakolennicy w cia�o za�amuje nad �ydk�.Nie dziw, �e si� rusza� niemo�esz.Boli? ,,Broczy - zauwa�a towarzysz jego.- I tu, pod pach�.Pod naszyjnic�, na piersi, drugiego bySschowa�; zaS na grzbiecie si�ce chyba wygniataj� si� widz�, guzami srogimi. Dobry z ciebie krawiec! - natrz�sa si� nad p�atnerzem kuk�a dzwonkowa. Nie na niego� przecie krojono.(Gdzie ten, na którego miar� rzecz pomySlana by�a!.) Aleto wszystko wnet si� tu poprawi i u�adzi jak trzeba. I odchylaj�c fartuch skórzany, dobywa z wora na brzuchu m�oty, c�gi, Swidry oraz innych narz�-dzi garScie ca�e. Trzymaj! - Wtyka to wszystko g�Slarzowi w ramiona, czyni�c go sobie czelad-nikiem na podr�czu.- Ima� si� pracy: rozcina pierScienne sploty zbroi, wielkie kawa�y kolczugi tuwyjmuje, ówdzie znów za �aty wstawia, u nakolanka odgina blach �elazny, nitom obc�gami �byucina.Tu rzecz ca�� na ciep�o poprawi� zamierza: pop�dza oto przygodnego czeladnika, by na�u�lach komina zagrza� mu klubiki jakoweS - a dziewk� wprzódy o miech poprosi�.Ten ledwie zazberka� dzwonkami po izbie, a ju� kl�cza� oto pod dymnikiem.A �e g�Slarz,wi�c i z miecha nawet rytmiczne wraz Swisty dobywa.I chwali sobie t� robot�: M�odzie�cza bardzo jest twoja sztuka, kowalu! �e w niecierpliwej gor�coSci, na sam zapa�jeszcze dmuchaj�c, rzecz swoj� czyni.A i �ywio�y dla si� pop�dza: wiatrom d��, ogniowibucha� ka�e! I niczego si� nie boi.Obraz piek�a z kuxnicy czyni; diab�u bodaj dzie�o swe zle-ci, gdy mu si� w cz�Sci jakowejS twardzi pod r�k�, nie doS� pr�dko ugina w uformowaniekszta�tne.A �e ka�da rzecz zdzia�ana ma w sobie tyle ducha i mocy, ile ich robotnik z duszyswej udzieli - hej, zakln� si� chyba one i w t� zbroic� - zapa�u czarnoksi�stwem! Hej, k�dy�ta zbroja rycerza nie poniesie! jakich zamierze� szalonych mu nie ziSci!.Ju�, mistrzu, twa dusza w ogniu sp�on�a ca�a. Dawaj! A chy�ej nixli diabe� dusz�. Ju�! - ni to z p�omieniem w c�gach, ledwie brz�kn�wszy dzwonkami w poskoku, przypad�do� czeladnik �wawy.I drugi m�ot wraz otrzymuje na podtrzymanie za kowad�o.Na nity skuj� teraz pana, na krze-p�, na moc, na sierdzistoS� harn�!Pi�trzy�a si� nad nimi wynioSle ta zbroica wielka, l�kami naramiennych karwaszów jak gdy-by na wszystko wzgardliwie od�ta.Oni zaS w zatrudnieniu ko�o tej stopy pancernej i srogiejgoleni w �elezie, ledwie do nakolennicy tej zbroi g�owami si�gaj�: i mistrz z siw� brod� popas, i czeladnik jego w dzwonkowym kapturze weso�ka.I gwarz� przy robocie: Nie dzier�stwa dla si� szukaj� panowie tacy, gdy wyruszaj� w Swiaty. Wiem: awantiury. G�upiS, b�axnie! Wonczas to oni zbroj� na si� k�ad�, gdy na Swiecie nazbyt si� ju� rozzu-chwali�o to ta�a�ajstwo wszystko, które gn�bi �ycie i ni�y natur� cz�ecz�.I na to wyruszaj�w Swiaty rycerze b��dni, aby si� to wszystko dawniejsze arcywspania�e oraz to przysz�e, du-chem cz�eczym wolne - zgo�a to, o czym wieszcz� Muzy w obiecankach ci�g�ych ~ aby si� towszystko wreszcie znalaz�o i nasta�o mi�dzy ludxmi!.I star� si� na ten koniec smutek z ob-licza ziemi! - ko�czy� z szerokim rozmachem ramienia i m�ota.Lecz w tej�e chwili pe�za� musi na kl�czkach, gdy� nagle poruszy�a si� w zniecierpliwieniuta noga skuwana.A pe�zaj�c tak za ni�, wci�� jeszcze coS ko�o niej poprawia, przyklepuje,ko�acze.Wreszcie powstaje z kl�czek.81 Ju�eS, panie, narz�dzony ca�kiem i ku wszystkiemu gotów. A krzy�uj�c ramiona na fartuchu, przygl�da si� z tryumfem dzie�u swemu: Zdzia�a�em hamasz, o jakim zaledwie Sni�o si� �onglerom.Ale czym pieSni, czym romanse,czym Muzy obiecanki p�on�! Owó� rzecz w spi�u namacalnym jawnie przed tob� stoi.Po-patrz, dotknij ka�dy!.PrzydatnoS�? B�dziesz tedy widzia� i przydatnoS�, kapcanie niejeden,chocia nie na miar� twoich to piersi i goleni gnuSnych.Moje bo mieszczany tylko przedrwi-ny mieli dla mnie przed kuxnic� moj�, jak to u nich zawsze, gdy rzecz si� zaraz zyskiem niep�aci.A ja ko�em tu mi�dzy nimi tkwi�cy, od nich to oczekiwa�em, g�upi, zach�ty w rzemio-Sle moim, ich pochwa�y na ratuszu.Pochwalili mnie, jako ja ich teraz chwal�: cielce i bycyt�uSci!.PrzydatnoS�?! Da�em po�ow� �ywota mego - �wier�wiecze nieomal - dxwierzomkoScielnym, na których zdzia�a�em ze spi�u wszystkie kl�ski rodzaju cz�eczego od wygnaniaz raju pocz�wszy, a zako�czy�em - ku pasji kanonika - ostatni� nadziej� rodzaju cz�eczego -wedle zamySle� moich.Pójdx kiedy, popatrz uwa�nie.DziS ju� tylko kowalstwo a p�atner-stwo pozosta�o mi: nie trzeba innej pracy mojej grodowi memu. Osm�tnia� na chwil�; by targaj�c brod�, podj�� znowu w pomrukach: A po�ytek jaki?! grodzianom, panom i Bogu bodaj samemu?.Nie obrazi�by si� Pan Bóg i nakoScio�y pr�dsze a lichsze.Tylko cz�ek ka�dy przy nich nazwyczai�by si� coraz mniej wymaga�od siebie, od ludzi - a na ten koniec i od sumienia swego.A ratusze mog�yby wtedy chwali�i wychwala� bez ko�ca wszelk� miernoS� powszedniego czynienia. �atwo, rych�e, za�ywniei lubo! - takim si� stawa zawo�anie mieszczan grodu mego w powszechnym z�ydzeniu dusz. Hardo podrzuci� g�ow� brodat�.I wskazuj�c na obu rycerzy w ny�y okiennej, powiada dalej: Przeciwi si� temu spornie ju� tylko to rycerstwo Bo�e - ramienia, ducha i wiary razem, któ-re jest znowu na wySmiechach u swoich tam kamratów: rycerzy od pysznych p�aszczów i bo-haterskiego rozboju.Gdziekolwiek te wielkie dziS koScio�y budowa� Pocz�to, w onym gro-dzie pojawiali si� pewnie wprzódy tacy dwaj
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
