[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pewien był, że go oszukałem.Ale Duch Święty wzbudził w mym sercu wybaczenie, zrozumiałem bowiem, że człowiek ów stał się podejrzliwy, ponieważ tak często oszukiwali go ludzie opętani przez diabła.Zrozumiałem też, że Pan dał mi misję, by przekonać go, iż nie wszyscy są oszustami.Cierpliwie zniosłem więc obrazę.I rzeczywiście, tak jak nauczał Jezus, kiedy łagodnością odpowiedziałem na jego ataki, obcy ów opuścił warsztat jako mój przyjaciel, nie wróg, mądrzejszym okiem spoglądając na dzieła Pana pośród ludzi.Wielki jesteś, ukochany Boże, zmieniając me grzeszne serce w narzędzie służące celom Twym na tym świecie! O zmroku przybył na świat mój drugi syn, którego nazwałem Zaprawdę, Verily.Zaprawdę, Powiadam Wam, Jeśli Nie Odmienicie Się i Nie Staniecie Jak Dzieci, Nie Wejdziecie do Królestwa Niebieskiego".Ktoś mógłby uznać, że to przesada, ale imię Arise'a także pochodziło z Pisma: Arise, czyli Wstań.Wstań i Chodź.A imię jego żony było najkrótszym wersetem w Piśmie: Jesus Wept, Jezus Zapłakał.Imię dziecka, Verily, z czasem skrócono do Very.Ale nie imię było najcięższym brzemieniem Verily'ego Coopera.Nie; coś rzuciło o wiele mroczniejszy cień na jego dzieciństwo.Żona Arise'a, Wept, przybiegła pewnego dnia, kiedy chłopiec miał zaledwie dwa lata.Była bardzo podniecona.- Arise, widziałam dzisiaj, jak nasz syn bawił się kawałkami drewna.Budował z nich wieżę.Arise poszukał w pamięci, co złego można uczynić z kawałkami drewna pozostałymi w warsztacie bednarza.Tylko jedno przyszło mu do głowy.- Czy był to wizerunek wieży Babel?- Może tak, a może i nie - odparła zdziwiona Wept.- Skąd mogę wiedzieć? Przecież nie mówi jeszcze ani słowa.- O co więc ci chodzi? - spytał Arise zniecierpliwiony, gdyż żona nie przeszła od razu do sedna.Nie, był zniecierpliwiony, ponieważ nieprawidłowo odgadł i teraz trochę się wstydził.To grzech zrzucać na nią winę za złe uczucia, jakie sam wzbudził.W sercu pomodlił się o wybaczenie.Żona mówiła dalej:- Nasz syn budował z tych kawałków, ale one się przewracały, potem znowu i znowu.Zobaczyłam to i pomyślałam: Pan nasz w niebiosach uczy malca, że wszystkie dzieła człowiecze w proch się rozsypią, a tylko dzieła boże przetrwają.Ale wtedy mały zrobił posępną minę, pełną stanowczości, zaczął oglądać każdy kawałek drewna i układał je bardzo ostrożnie.Budował, budował i budował, aż ostatnie kawałki układał wyżej niż głowa, a one ciągle stały.Arise nie był pewien, co takiego żona próbuje mu powiedzieć i dlaczego ją to niepokoi.- Chodź, mężu, obejrzyj dzieło rąk naszego dziecka.Podążył za nią do kuchni.Nikogo tam nie zastali, choć był to czas gotowania.Arise od razu zrozumiał, czemu wszyscy uciekli: wieża z resztek drewna stała wyżej, niż pozwalał na to rozsądek i prawa równowagi.Klocki leżały przekręcone na wszystkie strony, ale doskonale zbalansowane, niezależnie od dziwacznych czy nieprawdopodobnych połączeń z tymi na górze i na dole.- Zburz ją natychmiast - polecił Arise.- Myślisz, że nie próbowałam? - zaszlochała Wept.Machnęła ręką i przewróciła wieżę na podłogę.Wieża upadła, ale w całości; nawet leżąc, klocki pozostały złączone ze sobą, jak gdyby ktoś je skleił.- Bawił się klejem - mruknął Arise, ale wiedział, że to nieprawda.Uklęknął przy obalonej budowli i spróbował oderwać klocek z jednego końca - nie potrafił.Chwycił całą wieżę i uderzył nią o kolano.Zabolało, ale konstrukcja się nie złamała.Wreszcie stanął na niej i z wysiłkiem pociągnął jeden koniec; dopiero wtedy ją przełamał, ale z takim trudem, jakby próbował złamać solidną deskę.A kiedy zbadał brzegi, odkrył, że pękła przez środek klocka, nie na łączeniu.Zerknął na żonę i wiedział, co powinien jej powiedzieć.Powinien powiedzieć, że ich syn został w oczywisty sposób opętany przez diabła, opętany do tego stopnia, że już w tak młodym wieku zdolny jest do niezwykłych czarów.A kiedy padną te słowa, nie pozostanie im nic innego, jak tylko odprowadzić chłopca do magistratu, gdzie poddadzą go próbie.Chłopiec, jako zbyt młody i nie potrafiący jeszcze mówić, nie wyzna swoich win i się nie pokaja, więc z wyroku sądu spłonie na stosie, jeżeli nie utonie podczas śledztwa.Arise nigdy nie kwestionował słuszności praw, pozwalających chronić Anglię od czarów i innych mrocznych sztuczek Szatana.Nie wypędzano już czarownic za ocean - jedynym skutkiem takiej polityki był cały naród opętany przez diabła.Pismo nie pozostawiało wątpliwości: Nie pozwolisz żyć czarownicy.A jednak Arise nie wypowiedział do żony słów, które zmusiłyby ich do oddania dziecka magistratowi.Po raz pierwszy w życiu Arise Cooper, znając prawdę, powstrzymał się od działania.- Spalmy tę deskę dziwacznego kształtu - rzekł.- I nie pozwalaj dziecku bawić się klockami.Pilnuj go dobrze i naucz, by w każdej chwili swego życia ściśle przestrzegał praw bożych.Póki tego nie zrozumie, nie pozwól żadnej innej kobiecie patrzeć na niego w twej nieobecności.Spojrzał żonie prosto w oczy; najpierw zobaczył w nich zaskoczenie, potem ulgę, wreszcie stanowczość.- Będę go tak pilnowała, że Szatan nie znajdzie okazji, by szeptać mu do ucha - obiecała Wept.- Stać nas na kucharkę, która od dzisiaj będzie zarządzała służbą.W naszych rękach leży wychowanie tego najtrudniejszego z dzieci.Ocalimy go przed Szatanem.Żadna praca nie jest od tej ważniejsza.I tak dorastanie Verily Coopera stało się trudne i ciekawe.Dostawał lanie częściej niż inne dzieci w rodzinie, dla jego własnego dobra, gdyż Arise dobrze wiedział, że Szatan wcześnie otworzył sobie drogę do dziecięcego serca.Zatem wszelkie przejawy buntu, nieposzanowania i grzechu należało z zapałem karczować.Jeśli małemu Verily'emu nie podobała się ta specjalna dyscyplina, inna od obowiązującej starszego brata i młodsze siostry, nie mówił tego głośno - może dlatego że skargi zawsze sprowadzały szybką chłostę brzozową rózgą.Nauczył się żyć z tymi karami, a nawet - po pewnym czasie - czerpać z nich rodzaj dumy, gdyż inne dzieci przyglądały się z podziwem, jak często jest bity i nawet nie zapłacze.W dodatku karano go za przewinienia, które na nich ściągnęłyby najwyżej karcące spojrzenie rodziców.Verily szybko się uczył.Brzozowa rózga pokazała mu, które z jego wyczynów były zwykłymi psotami dorastającego chłopaka, a które uznawano za dowód, że Szatan ze wszystkich sił stara się posiąść jego duszę.Kiedy z chłopcami z sąsiedztwa wznosili śnieżną twierdzę, jeśli budował krzywo i niedbale, jak oni, nie groziła mu kara.Ale kiedy szczególnie się starał, żeby bloki śniegu pasowały do siebie, dostał takie lanie, że krwawiły mu pośladki.Kiedy pomagał ojcu w warsztacie, przekonał się, że jeśli łączy klepki luźno, jak inni, byle tylko trzymały się w obręczach, licząc, że od trzymanych wewnątrz płynów napęcznieją i uszczelnią beczkę, wszystko było w porządku
[ Pobierz całość w formacie PDF ]