Chmielewska Joanna Babski motyw

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Słuchaj, bardzo cię przepraszam zaczęła już od furtki ale mam taką propo-zycję, że to jest szansa życiowa! Muszę z człowiekiem porozmawiać osobiście, a on wy-jeżdża do Wenezueli! Wiesz, to kawałek stąd. Po jaką cholerę filmowiec jedzie do Wenezueli? wymamrotałam z niesmakiem,przytrzymując drzwi, żeby się samoczynnie nie zamykały. Jeśli kupować następną te-lenowelę, nie chcę mieć z nim do czynienia.Albo przeciwnie, chcę, zadam mu parę py-tań. Nie musisz! To nie on kupuje, on jedzie prawie prywatnie, folklor południo-woamerykański, hobby ma takie.Ale wróci, a ja mam przez ten czas zrobić scenopis.Muszę to z nim omówić!91 Proszę cię bardzo, omawiaj.Ale ostrzegam cię że do omawiania mamy także mnó-stwo innych rzeczy. Jakich rzeczy? zaniepokoiła się Martusia. Kazałaś mi się zająć naszym trupem, nie? No to się zajęłam.I teraz ho, ho! Nie strasz mnie.I możesz trochę poczekać?.z nim jestem umówiona na drugą, too której powinnam pojechać? A gdzie jesteś umówiona? Na Chełmskiej. Iiiii, to piętnaście minut.Nawet z korkiem na drodze.Mamy jeszcze co najmniejpółtorej godziny.Te półtorej godziny spędziłyśmy nad wyraz chaotycznie, bo Martusia w nerwach niebyła w stanie się skupić, ów scenopis wydatnie zwiększał jej nadzieje na przejście z re-portażu do filmu fabularnego, ja zaś usiłowałam myśleć zbrodniczo.Jedyny pozytywnyefekt chaosu objawił się dopiero póznym popołudniem, po jej powrocie. Tak mi nabiłaś głowę tą wierzbową nieboszczką, że mi się z ust wyrywała raz zarazem oznajmiła, równocześnie radosna i zatroskana, zgarniając z mojego bufetu ku-chennego kocie talerze Słuchaj, dzwoniłam od razu do Tadeusza, powiedział, że tuprzyjdzie, nie masz nic przeciwko temu? To jest twój plenipotent, nie mój, ale chciała-bym się go poradzić. Bardzo dobrze, niech przychodzi.Co ty chcesz zrobić? Kupiłam szynkę po drodze.Mogę włożyć do lodówki? Możesz, doskonale, koty będą miały co jeść. Zwariowałaś, ty szynką karmisz koty.?! Nie, ale tu leży poprzednia szynka, przedwczoraj kupiłam, nie damy rady jej zjeśći któraś się zaśmiardnie, koty się ucieszą.Chyba że będziemy jadły wyłącznie szynkę.Nie wiem, czy pasuje do bobu. Możemy jeść na zmianę.Możemy w ogóle jeść, co ty będziesz chciała, bo ja ci sięmuszę podlizać. Zwariowałaś? zgorszyłam się podejrzliwie. Scenariusz wybij sobie z głowyod razu!Martusia opanowała swoją namiętność do sprzątania, dała spokój porządkom na ku-chennym bufecie i przeszła do salonu. Nie, scenariusz jest, przecież z czegoś ten scenopis muszę robić, nie? Ale chcia-łam, żebyś rzuciła okiem na dialogi, bo mi się jakieś takie drętwe wydają.Tak to trochęprzejrzałam.Z wielkim wahaniem dopuściłam ewentualność rzucania okiem bez żadnych dal-szych zobowiązań, bo tej telewizyjno-filmowej twórczości bałam się panicznie i unika-łam jak ognia.Postawiłam na stole miskę bobu i dołożyłam talerzyk z poprzednią szyn-ką, po czym stanowczo zmieniłam temat.92 I co zrobiła, wyrwawszy ci się z ust? spytałam surowo. Kto.? Ta nasza nieboszczka. A.! Wyobraz sobie, niektórzy ją znają!Skrzywiłam się z naganą. Tyle wiemy od początku, prawie każdy coś tam o niej mętnie bredził.I coś mi sięwidzi, że to jest damska zbrodnia, jedna baba drugiej babie narobiła koło pióra i któraśz nich padła trupem.W dodatku plącze się tu trzecia baba.Martusia zainteresowała się dziko, porzucając swoje perypetie zawodowe.Własnytrup, osobiście znaleziony, to było duże coś! Bez najmniejszych skrupułów przekazałamjej całą, świeżo zdobytą wiedzę i zażądałam informacji z ostatniej chwili, od tych nie-których. Wiesz, albo to była schizofreniczka, bo oni mówili o dwóch różnych facetkach oznajmiła, niezadowolona z własnej niepewności i usiadła przy stole, na którym sta-ło także i piwo. Taki Filip. Z konopi. Nie, z Polsatu.Kamerzysta, znam go, kręciliśmy kiedyś razem, nawet mi się podo-bał. Ale go nie chciałaś, bo nie miał brody podsunęłam odkrywczo. Nie miał.Odczep się! Nie lecę na wszystkich brodatych! Tylko na niektórych. Na niektórych może być.O mnie mówimy czy o zwłokach.?! O zwłokach.I co ten Filip ogolony? O, popatrz, to mógłby być przydomek królew-ski, Filip Trzeci Ogolony.Jeszcze takiego nie było. Ale on nie jest królem, tylko operatorem.Mówi, że raz kręcili taką rozmówkęz Barbarą Borkowska całą rozmowę, ale zmontowana została prawie migawka, bo tobyły krótkie wypowiedzi różnych fachowców na temat prawa i przestępczości, i zapa-miętał ją, bo po pierwsze miała przepiękne włosy, czysta miedz, on leci na włosy. Tak, jak ty na brody? Mniej więcej.A po drugie, wyjątkowo rozumne rzeczy mówiła.Sensowne jakrzadko i ostro, ale najostrzejsze jej wycięli.Mówił, że szkoda, bo kiedyś wreszcie po-winien pójść odważny tekst.Znała się na tym, to się dało zauważyć, potem się dowie-dział, że wcześniej była prokuratorem, a spodobało się to jej gadanie wszystkim, nie tyl-ko jemu, z góry wiedzieli, że wytną. Normalka.Dlatego ja tak nie lubię tych występów. Ale ja cię kręciłam na żywo! I wskoczyłyśmy w przemówienie prezydenta! Małoci jeszcze? Nie, dziękuję, całkiem starczy.Robić afronty dostojnikom państwowym na kra-kowskim rynku.to prawie jak Kościuszko!93 On robił afronty dostojnikom? zdziwiła się Martusia. Nie, składał przysięgę z szablą w dłoni.Owszem, car mógł to oceniać jakoafront. Uspokój się z tą historią, bo ja jej nie umiem! Za to, czekaj, druga osoba.Kto tobył.? A, wiem, scenogra4�a, psy na niej wieszała, nawaliła jej mężowi, ten mąż też sce-nograf, TVN, wściekły wrócił do domu, bo głupia purchla umówiona była na wywiadczy coś innego, rozmowy w toku albo któryś magazyn, i w ogóle nie przyszła, siedziskamu zle wypadły.To w końcu co? Odpowiedzialna facetka czy głupia purchla? Purchla. zastanowiłam się. Czy purchel.? Purchle na dachu, purchle naszlichcie, na lakierze, na farbie olejnej, zawsze się o tym mówiło w liczbie mnogiej.Taki jeden purchel na środku.czy purchla? Wiesz, że nie wiem, jakiego rodzaju są pur-chle [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download @ ebook @ pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia

Tematy