[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czy jaśnie pani raczy ją zwolnić?Jaśnie pani dla wielkich i długotrwałych miłości miała pełne zrozumienie.Inną pokojówkę mogła znaleźć bez wielkiego trudu.Zwolniła Mariettę, obdarzając ją nawet doskonałym świadectwem i dodatkową sumą dwudziestu funtów, jako posagiem.W ten sposób Wielki Diament opuścił Anglię w charakterze potężnej kokardy na kapeluszu młodej damy.Arabella nie miała o tym najmniejszego pojęcia.Pani Davis z diamentem nie kojarzyła, zabezpieczywszy klejnot w kłębku bez moli, przestała się nim zajmować, George młodszy przebijał wszystko.Można powiedzieć, że wręcz trzęsła się do upragnionego ślubu i tylko to jedno tkwiło w jej głowie.Z robótkami ręcznymi dała sobie spokój definitywnie, wełnę, włóczkę i jedwabie upchnęła w szafie, zawarła związek małżeński i bez reszty poświęciła się przeżywaniu swojego szczęścia.W dziesięć miesięcy później obdarzyła męża potomkiem płci męskiej, po czym reszta świata przestała ją obchodzić.Dopiero na starość, zbliżając się do siedemdziesiątki, pomyślała o zapomnianym i kompromitującym dowodzie rzeczowym.Zakłopotała się.Nie życzyła sobie, żeby po jej śmierci Wielki Diament ujrzał światło dzienne, dobrą opinię musiała zachować ze względu na syna, a tu stary skandal odżyłby na nowo.Nie wiedząc jeszcze, co zrobi, odnalazła w szafie koszyk do robótek i sprawdziła kłębki.W szafirowym dodziubała się twardego wnętrza, przewinęła wełnę i znalazła duży kawał węgla.Wielki Diament zginął.W pierwszej chwili Arabella doznała ulgi, w następnej pojęła, że musiał go ktoś ukraść, i zaniepokoiła się możliwością ujawnienia afery.W jeszcze następnej uświadomiła sobie upływ czasu i znów spłynęło na nią ukojenie.Jeżeli przez blisko trzydzieści lat nikt z tym diamentem nie wyskoczył, to i dalej zapewne pozostanie on w ukryciu, nie mówiąc już o tym, że żaden złodziej dobrowolnie nie przyzna się do kradzieży, żaden nie będzie rozgłaszał, że posiada klejnot nielegalnie, informując w dodatku, komu go rąbnął.We własnym interesie zachowa tajemnicę, a zatem, chwalić Boga, ona jest bezpieczna i właściwie pojawiło się rozwiązanie najlepsze ze wszystkich.Może tym sobie więcej nie zawracać głowy.Węgiel z kłębka wrzuciała do kominka i całą sprawę wykreśliła ze swego życiorysu.***Konieczność przecięcia kamienia i uczynienia z niego dwóch mniejszych, ale za to nieskazitelnie doskonałych, Marietta rozumiała już od pierwszej chwili.Zamierzała to zrobić.Postanowiła to zrobić jak najszybciej.Im dłużej jednak patrzyła na diament, im dłużej mu się przyglądała i obracała w palcach, tym trudniej przychodziło jej wytrwać w postanowieniu.Był niezwykły.Nie miała siły rozstać się z tą niezwykłością i wciąż odkładała to na później.Później, trochę później, jak już się nim nacieszy, jak się napatrzy, jak minie jej to pierwsze upojenie, jak już wszyscy zapomną o diamentowej aferze sprzed roku.Zarazem żywiła przyjemną pewność, że dzięki wartości klejnotu, zgoła bezcennego, nareszcie będzie mogła urządzić sobie życie.Miała olbrzymi posag.Co prawda ujawniać go nie należało, wręcz przeciwnie, musiał na razie pozostać tajemnicą, ale jednak go miała i we właściwej chwili.Postanowiła wyjść za mąż.Obmyśliła tę kwestię starannie i zaplanowany mariaż nosił cechy rozsądku.Nie zdecydowała się na żadnego hrabiego, markiza lub też innego arystokratę, jeszcze nie miała szans na wejście do najlepszego towarzystwa, coś musiało przegradzać baronową od pokojówki, wybrała sobie zatem jubilera.Ze względu na diament miało to swój sens.W pieniądze zaopatrzona była nieźle.Z Anglii wywiozła pięćdziesiąt funtów, z wcześniejszej działalności paryskiej pozostało jej prawie trzy tysiące franków, mogła za to żyć dostatnio nawet przez cały rok.Dwie suknie Arabelli, które dostała w ciągu minionych trzech lat, załatwiły sprawę strojów, były to suknie balowe, Arabella nie chciała ich już nosić, a Marietta umiała dokonać maleńkiej przeróbki i uczynić z nich ostatni krzyk mody.Mogła pokazać się wszędzie.Nie miała żadnych obowiązków, dysponowała czasem, ruszyła zatem w kurs.Systematycznie i bez pośpiechu obeszła wszystkich paryskich jubilerów, nie przebierając, penetrując kolejno wszystkie paryskie dzielnice i wszystkie ulice, poszukując trzech niezbędnych elementów.Odpowiedni dla niej jubiler musiał być wiekowy, nieżonaty i pozbawiony naturalnych spadkobierców.Dobrze wiedziała, czego chce.Kwestię jego etyki pozostawiła na uboczu w słusznym zapewne mniemaniu, że tę sprawę załatwi sam diament.Jedynym osobnikiem, odpowiadającym założonym kryteriom, okazał się bezdzietny stary Żyd, który w dodatku był paserem i lichwiarzem.Sumienie by mu z pewnością nie bruździło, ale na myśl o poślubieniu go Marietta aż się otrząsnęła.Tego rodzaju mariaż cofnąłby ją w hierarchii społecznej chyba nieodwracalnie, a kto wie czy cały majątek nie zostałby po jego śmierci zakwestionowany.Z racji paserstwa policja miała go na oku, nie, takie małżeństwo nie wchodziło w rachubę.Wszyscy inni zaś mieli żony i dzieci.Marietta zaczęła się denerwować.Posiadanie ogromnego majątku, którego nie mogła ani ujawnić, ani użytkować, irytowało ją coraz bardziej.Obsesyjnie bała się chwili, kiedy wyda wszystkie pieniądze i będzie zmuszona sprzedać diament w pośpiechu, tracąc na tym potwornie.Takie rzeczy należy załatwiać spokojnie, czekając cierpliwie i wykorzystując okazję.Okazja nie chciała się przytrafić, a oszczędności topniały.W trakcie rozważania jakichś nowych możliwości i godzenia się z myślą o przecięciu diamentu, nie w Paryżu, a na przykład w Amsterdamie, względnie zainteresowaniu nim jakiejś modnej kurtyzany, natknęła się przypadkiem na wicehrabiego de Noirmont, który był przyczyną jej pierwszego przyjazdu do stolicy i o którym prawie zapomniała.Było to zrządzenie losu.Wicehrabia poznał ją z trudem.Po pięciu latach obracania się w wysokich sferach Marietta wyglądała znacznie lepiej niż we wczesnej młodości, robiła niemal wrażenie damy i znajomość z nią w najmniejszym stopniu nie była kompromitująca
[ Pobierz całość w formacie PDF ]