Crowley John Pozne lato

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak.Najpierw to, potem to, następnieowo.Znów mamy wiosnę, zwykle robi się gorąco.Wszystko zmienia się tak szybko. Zasnął zrękoma pod głową.Oddychał głęboko, a nad łąkąwiał lekki południowy wiatr.Odeszliśmy cichutko.Zabrałem swój tobołek, alezostawiłem Blaskowi mójpiękny hamak ze sznurka; taki mały podarek. Wieczorem będziemy w domku nad rzeką oznajmił Pączek, a Kwiatekdodał: Jutro wrócisz do swoich. Nie odrzekłem. Nie zamierzam tamwracać, ale chciałbym dotrzećna wasz brzeg.Stamtąd pójdę szukać Drogi. Sądziłem, że chcesz zostać świętym wtrąciłPączek.96 Mało wiem o świętych. Dotarliśmy nadwąski strumyk. Postanowi-łem opuścić rodzinne gniazdo i zamierzam się tegotrzymać. Gdy wchodzi-liśmy do lasu, odwróciłem się na moment.Blaskspał na trawiastej pochyłości.Ciekawe, czy jeszcze go zobaczę.Ciekawe, czy kiedykolwiek go widziałem.SI�DMA FASETANastępnego ranka stałem na skrzyżowaniu Dróg.Gasiłem ogień podtrzymy-wany całą noc.Na południu Droga ginęła w lesierozświetlonym promieniamisłońca, na zachodzie wiodła ku obszarompogrążonym jeszcze w mroku.Wysokonad głową miałem wąską tablicę umieszczoną wpoprzek ciemnego szlaku, wspar-tą na przerdzewiałych kolumnach i kołyszącą się złoskotem na silnym wietrze.Widniały na niej tajemnicze litery oraz dwie białenieco przybrudzone strzałki; jedna wskazywałapołudnie, a druga zachód.Zwinąłem skromny obózi ruszyłemna południe.Pod koniec dnia znalazłem się na skraju lasuwidzianego przedtem z oddali.Droga znikała wśród drzew, które wkroczyły jużna Drogę.Rosły na stromych pochyłościach, akrzaki schodziły łagodnie ku jezdni, gdziezakorzeniły się młode siewki oraz krzewy plennejak chwasty; ich korzenie drążyły ciemnąpowierzchnię, która pękała jak lód na wiosnę.Zcienistych koron krople wody kapały na szarąjezdnię; gdy przyszło mi brnąć przez strumieńżłobiący w niej głęboką bruzdę, ujrzałem na dniekamyki pomieszane z okruchami Drogi.Przypomniałem sobie,co mówił Blask o rozbiciu wspaniałej kulianiołów.Siedem dni wędrowałem przez las.Nic niewskazywało, by zaczynał rzednąćczy miał się skończyć.Przeciwnie, wciąż gęstniał,a drzewa były coraz starsze, choć nie tak stare jakDroga.Chętnie przebywałem w tak wiekowejpuszczy.Towielka radość przemierzać Drogę.Noc zmieniłamoje odczucia; z niepokojempomyślałem, że przed tysiącami lat zamiastpuszczy były tam domy lub miasta,a teraz jak okiem sięgnąć widziało się jedynieobojętne na wszystko stare drzewa oraz gęstezarośla, po których biega tylko zwierzyna.Nicprócz Drogi nie było tu przeznaczone dlaczłowieka, lecz i ją las wnet zawojuje.Zwiatłoogniska rozpa-lanego wieczorami odpychałociemność; posapujące gdzieś w mroku stworzeniatrzymały się od niego z daleka.Brzęczałynieustannie rozmaite gatunki owadów.Zasypiałem, lecz sen był płytki; budziłem się iponownie zapadałem w drzemkę, która niewielesię różniła od czuwania.Buczenie leśnegorobactwa nie ustawało ani na chwilę.Miałem wrażenie, jakby puszcza mnie wchłonęła;zapomniałem o istnieniuinnych krain.Nocami wciąż ogarniał mnie lęk, aleuznałem to za całkiem natural-98ne.Całymi dniami szedłem, widząc jedyniedrzewa.Przestałem nawet mówić dosiebie (samotny prawdomówca wciąż ze sobąrozmawia) i rozglądałem się, a laspatrzył na mnie.Stałem się jego częścią do tegostopnia, że gdy przeszła obok mnie para dużychstworzeń, a jedno z nich podeszło bliżej namiękkich łapach, zamarłem w bezruchu, jak czynidrobna zwierzyna czujny, a zarazem niezdolnycałkiem oprzytomnieć, zerwać się i umknąć zkrzykiem.Nieproszeni gościeodeszli.Następnego ranka nie miałem pewności,czy naprawdę szli przez las.Zapaliłem niepewny,czy istotnie mam być wdzięczny losowi, że mi sięupiekło.Las sprawił, że poczułem się jedynymczłowiekiem na świecie; dopiero usłyszane nagległosy i śpiew uświadomiły mi, że poprzedniejnocy podeszła do mnie ludzka istota.Ptaki odzywały się zewsząd; nawet promieniesłońca zdawały się dzwięczeć,rozświetlając puszczę.Głos człowieka wyróżniasię wśród leśnych odgłosów.Dobrze pamiętamwłasne odczucia, lecz nie potrafię wyjaśnićsłowami, czemu skry-łem się przed ludzmi nadchodzącymi szlakiem,który niedawno przebyłem.Ob-serwowałem wędrowców zza paproci rosnącychgęsto wzdłuż Drogi.Na szarejjezdni pojawił się najpierw jeden człowiek, potemdwu, a za nimi trzy ogromne kocury.Widywałemjuż wcześniej podobne zwierzaki; w lesie żyłypłochliwe dzi-kusy, kilka domowych kotów łowiłomyszy i krety w Małym Domostwie.Towa-rzysze podróży wędrowców to zupełnie innestworzenia.Nie chodzi jedynie o ich wielkość,chociaż, stojąc na tylnych łapach, dorównująwzrostem człowiekowi;intrygujący jest chód tych kotów stąpającychmiękko i pewnie oraz ich świetliste oczy i czujnespojrzenie.Słyszałem wcześniej o takim kocie;przyszedł z Olivią do Małego Domostwa.Zwierzęta wyczuły obecność intruza; bezpośpiechu ruszyły w moją stronę.Początkowo czułem lęk, ale nie było się czego bać;koty były po prostu ciekawskie.Wkrótce na jezdnipojawiła się grupa śpiewaków.Było ich okołodziesięciu; nosili czarne szaty, a twarze ocieniałyim szerokie czarne kapelusze.Gdy pojęli, żekocury znalazły coś wśród paproci, śpiew ucichł,a ludzie równie ciekawscy, jak ich zwierzęta,ruszyli w moją stronę.Wstałem i wyszedłem naDrogę.Zdumienie wędrowców przewyższałomoje, bo sam ich szukałem; dziwne było jedynieto, żetak szybko się na nich natknąłem.Kiedy mnie obstąpili, uśmiechnąłem się napowitanie. To chłopak ze starego gniazda stwierdziłjeden. Jak znalazłeś naszą bazę? rzucił inny. Nie wiem, o czym mówisz. Czego od nas chcesz? Po co tu przylazłeś?Niecierpliwy ton i wrogość w ich głosachutrudniały rozmowę.Zająknąłemsię i umilkłem.Wysoki, smukły mężczyzna, któryodezwał się pierwszy, podszedłbliżej i chwycił mnie z całej siły za ramiona.Spojrzenie miał nieprzyjazne.99 Kim jesteś? wypytywał cicho i natarczywie. Szpiegiem? Handla-rzem? Nie będziemy niczego kupować.Zledziłeśnas aż do tego miejsca? Maszwspólników ukrytych w lesie? Przyszedłem tu, bo.bo was szukałem.Pochylały się nade mną zagad-kowe twarze niemożliwe do rozszyfrowania. WMałym Domostwie inaczejwitamy gości.Wcale was nie śledziłem.Tonieprawda, jakobym miał złe zamiary.Jestem sam.Zupełnie sam. Dziwnie się czułem,gdy znieruchomieli, by z po-nurymi minami rozważyć te słowa; posłużyłem się,rzecz jasna, prawdziwą mową.Uderzyło mnie nagle, że nikt z wędrowców nieprzemówił do mnie w ten sposób.Może i Jednodniówka zatraciła posiadaną dawniejumiejętność; przekonam się,o ile ją znajdę.Mógłbym przejść jeszcze setki mili nie spotkałbym prawdomów-cy.Coś mnieścisnęło za gardło; oblałem się potem, choć ranekbył chłodny. Wy mieszkańcy dawnego gniazda, jesteściebardzo ostrożni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download @ ebook @ pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia

Tematy