Jadro dziwnosci Peter Pomerantsev

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z sondaży wynikało, że młodzi nie chcą już robić kariery w biznesie,że wolą być urzędnikami.Facet od P R-u wzruszył ramionami i powiedział, że prezydent wpełni popiera projekt Skolkowa.Podczas tej wycieczki towarzyszył nam młody mężczyzna o naz wisku Siergiej Kalenik,członek stworzonej przez Surkowa kremlowskiej młodzieżówki Nasi.Siergiej nosił bluzę zkapturem, kozią bródkę, obcisłe dżinsy i sprawiał wrażenie zwykłego hipstera; takiego, któryrównie dobrze mógłby mieszkać na Brooklynie czy w Hackney.Jednak wrażenie to prysło wmomencie, gdy otworzył usta.Zaczęły z nich wypływać peany na cześć prezydenta i skargi nato, jak Zachód traktuje Rosję.Siergiej był prostym chłopakiem z białoruskiego Mińska.Udałomu się zaistnieć dzięki świetnemu komiksowi w stylu manga, ukazującemu prezydenta jakosuperbohatera toczącego wojny z protestującymi zastępami zombi oraz złym potworem wpostaci blogera, który sprzeciwia się korupcji.Był to kolejny przykład taktyki Surkowa, którystarał się zaadaptować na swe potrzeby także język hipsterów, chcąc w ten sposóbprzeciągnąć na stronę Kremla również młodych, fajnych ludzi.Komiks Siergieja okazał się takim sukcesem, że chłopaka przedstawiono wyższymurzędnikom państwowym, dzięki czemu rozpoczęła się jego kariera młodego spin doktora. Polityka to zdolność do wykorzystania każdej sytuacji tak, by wywindowała cię wyżej powiedział mi Siergiej, uśmiechając się w sposób, który wydawał się naśladować uśmiechSurkowa (który z kolei naśladował uśmiechy funkcjonariuszy KGB). A jak określiłbyś swoje poglądy polityczne? zapytałem.Popatrzył na mnie jak na kretyna i znów się uśmiechnął: Jestem liberałem& cokolwiek to może oznaczać.Akt drugiRysy na skale KremlaPewnego dnia budzisz się i, mój Boże, okazuje się, że jesteświęzniemWieczorem przed aresztowaniem Jana Jakowlewa siedziała w ogrodzie swej wiejskiej daczy.Była niedziela.Przez gałęzie przesączały się resztki letniego słońca.Goście już wyszli.Naprzystrzyżonym trawniku leżały pozostałości po pikniku: kieliszki, puste butelki po winie italerze z resztkami sera i sushi.Jana wyciągnęła się na fotelu ogrodowym, wystawiając twarzdo ostatnich promieni słonecznych.Szybko robiło się zimno.Niespodziewanie poczuła, żewydarzy się coś złego.Wrażenie było tak silne, że nagle uświadomiła sobie, iż płacze.Aleksiej jej kochanek kręcił się po ogrodzie, zbierając z trawnika porozrzucanenaczynia.Jana chciała go zawołać, ale się powstrzymała.Nie byłaby w stanie wyjaśnić, skądwziął się jej nagły strach.Mieszkali razem od dwóch lat i dobrze wiedziała, co powiedziałbyjej mężczyzna: żeby wzięła się w garść.Następnego ranka, w poniedziałek, wrócili lexusem Jany do miasta.Kobieta wciąż byłaubrana tak jak na przyjęciu: w krótką białą sukienkę z falbankami i różowe szpilki.Całościdopełniała mała biała torebka.Zatrzymali się w nowej kawiarni przy stacji metraFrunzienskaja, by wypić cappuccino i przejrzeć Wiedomosti , rosyjski odpowiednikmagazynu Financial Times.Pózniej Aleksiej złapał taksówkę i pojechał do pracy; pracowałna stanowisku starszego menedżera w jednej z wielkich rosyjskich spółek energetycznych.Jana pojechała na siłownię.Przeczucie nadciągającego zła nadal jej nie opuszczało; było jakodległe, ale wciąż obecne dzwonienie w uchu.Gdy weszła, zauważyła, że recepcjonistka dziwnie jej się przygląda.Jana uznała, że toniegrzeczne.To była prywatna siłownia i jej klienci nie płacili za to, by się na nich gapić.Przydrzwiach prowadzących do biura na zapleczu stała niewielka grupa mężczyzn w garniturach zpoliestru.Nie pasowali tutaj.Jeden z nich chodził w tę i z powrotem, zacierając ręce.Trener kazał Janie najpierw boksować, a potem biegać, by w końcu cały trening zwieńczyćserią brzuszków.Po wypitym podczas weekendu winie Jana nie była w najlepszej formie,więc trener pozwolił jej robić ostatnie ćwiczenia trochę na pół gwizdka. Widzimy się w czwartek powiedział na koniec.Dziewczyna zazwyczaj przychodziłatrzy razy w tygodniu. Jeśli dam radę odpowiedziała Jana.Tak jakoś wyszło.Nie była pewna, dlaczegopowiedziała coś takiego. Hej, a gdzie niby miałabyś zniknąć? zażartował trener.Jana wzięła prysznic i przebrała się w białą sukienkę i różowe buty.W pracy pewnie będąchichotać za jej plecami, ale w końcu to była jej firma, więc nikt nie miał prawa jej mówić,jak ma się ubierać.Wraz ze swym wspólnikiem prowadziła tę firmę od czasu, gdy skończyładwadzieścia lat.Teraz miała trzydzieści cztery lata i kilkudziesięciu pracowników, którzymusieli jej słuchać; mogła więc sobie pozwolić, by zjawić się spózniona i na wysokichobcasach.To była firma z rodzaju tych mało zauważanych, ale dochodowych.Zajmowała sięimportem i sprzedażą detergentów przemysłowych dla fabryk i wojska.Jana pochodziła zrodziny naukowców; jej ojciec wykładał na uniwersytecie chemię, a teraz ona zarabiała nabranży chemicznej.Radziecka nauka przeszła płynnie w postradziecką gospodarkę.Gdy wyszła z szatni, recepcjonistka przyglądała jej się jeszcze bardziej intensywnie niżwcześniej.To było krępujące.Jana stwierdziła, że tego już za wiele; zamierzała jejpowiedzieć, by się wreszcie odczepiła.Ale w tym momencie podszedł do niej jeden zmężczyzn w poliestrze.Ten sam, który wcześniej tak nerwowo chodził w kółko.Machnąłodznaką i powiedział: Jesteśmy z Federalnego Urzędu Kontroli Narkotyków.Pójdzie pani z nami.Pierwsze, o czym pomyślała Jana, to: Już wiem, dlaczego dziewczyna z recepcji tak namnie patrzyła.Pewnie myślała: �Kontrola Narkotyków przyszła po Jakowlewą!� to brzmi,jakbym była jakimś dilerem.Jana posłała dziewczynie szybki uśmiech w stylu: Hej, to nic wielkiego.Pracuję wprzemyśle farmaceutycznym, cały czas mamy do czynienia z Kontrolą Narkotykową.Aledziewczyna odwróciła głowę w drugą stronę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download @ ebook @ pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia

Tematy