[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To było zródło tajemniczego hałasu.Neef zawstydził się własnej nerwowości.Podszedł do ostatniego w rzędzie zbior-nika i rozejrzał się za czymś, na czym mógłby stanąć by domknąć lufcik.Nic takiego nieznalazł.Zastanawiał się, czy nie wejść na róg zbiornika, żeby móc dosięgnąć okienka.Ale kiedy spojrzał w dół, nagle na powierzchni formaliny pojawiły się pęcherzyki po-wietrza.Neefowi zaparło dech w piersiach.Wtem bulgot ustał i wtedy jego oczom uka-zała się blada, martwa twarz Eddie ego Millera.Z ust nieżyjącego mężczyzny wydobyłysię po chwili następne bąbelki.Powietrze uwięzione w jego płucach wypływało na po-wierzchnię. Jezu Chryste! wyszeptał Neef, nie mogąc oderwać wzroku od straszliwe go wi-doku.Słowa dziekana o długiej i szczęśliwej emeryturze zadzwięczały w jego głowiejak makabryczny żart.Neef szybko odnalazł Farro-Jonesa i powiedział mu o swoim odkryciu.Razem po-wrócili na miejsce tragedii. Chryste! mruknął Farro-Jones. Co za los go spotkał.Ale jak to się mogłostać?Neef popatrzył na poruszany wiatrem lufcik. Eddie musiał wspiąć się na róg zbiornika, żeby docisnąć okienko i stracił równo-wagę.Pewnie runął do tyłu, wpadł do formaliny i uderzył głową o krawędz pojemnika. Co za potworny pech stwierdził Farro-Jones. I co nam teraz pozostaje? zapytał Neef. Zastanawianie się, czy Eddie mówił prawdę. Właśnie westchnął Neef. Szkoda, że nie udało się z nim porozmawiać, kiedybył trzezwy.Nie mam pojęcia, po co mógłby wymyślić coś takiego w stanie komplet-nego upojenia alkoholowego. Rzeczywiście zgodził się Farro-Jones. No cóż. Neef spojrzał na pływające w formalinie zwłoki. Tego się już nigdynie dowiemy.188 A może przejrzałbym kartotekę sekcji zwłok Eddiego? zaproponował nagleFarro-Jones. Mógłbym się zorientować, czy nie figuruje tam nikt odpowiadającytemu, co twierdził Eddie.Pewnie nie podał ci nazwiska? Nie.Wypytywałem go o to, ale udało mi się jedynie dowiedzieć, że chodziłoo dziewczynkę mniej więcej w wieku Melanie Simpson. To powinno wystarczyć powiedział Farro-Jones. Spróbuję coś znalezć.�Neef mógł wrócić do siebie dopiero wówczas, kiedy minęła pora lunchu.Został prze-słuchany przez policję i musiał wypełnić niezbędne formularze, dotyczące wypadkuw Szpitalu Uniwersyteckim.Farro-Jones próbował namówić go na wspólny lunch, aleNeef odmówił, twierdząc że tego dnia stracił już wystarczająco dużo czasu.Gdy wresz-cie dotarł na swój oddział, czekał na niego Lawrence Fielding. Spójrz na to powiedział podekscytowany. Oto wyniki ostatniego skaningu �omasa Downy.Neef natychmiast się zorientował, dlaczego Fielding jest taki podniecony.Nowotwór �omasa zmniejszył się do rozmiarów ziarnka grochu. To absolutny cud! ucie-szył się. Właśnie zgodził się Fielding. Jeśli mam być szczery, nie wierzyłem, że to na-stąpi.Naturalnie miałem nadzieję, że może nam się powiedzie, ale tak na prawdę niewierzyłem, że się uda.A tymczasem.Neef uśmiechnął się. A co z innymi? Niestety, jedno wielkie rozczarowanie.U nikogo z pozostałych nie ma żadnychoznak poprawy.Muszę powtórzyć jeszcze raz, że moim zdaniem powinniśmy wrócić dokonwencjonalnej terapii, albo zastosować antivulon, jeśli to będzie odpowiednie roz-wiązanie. Dobrze odrzekł Neef. Nie ma po co dłużej zwlekać.Szkoda czasu. Nie musisz naradzić się z Maxem Pereirą albo z zarządem szpitala? Nie.To ja decyduję, co jest dobre dla pacjentów.Udzielam ci mojego błogosła-wieństwa .Mamy cztery porażki i jeden sukces.ale za to jaki!Fielding uśmiechnął się. W tym tempie nowotwór zniknie do przyszłego tygodnia.Rozumiem, że dziś popołudniu przyjdą rodzice �omasa.Chciałbyś z nimi osobiście porozmawiać? Ty to zrobisz odparł Neef. Nieczęsto zdarza się nam okazja przekazywaniadobrych wieści. Dzięki powiedział Fielding. To cholernie przyjemne uczucie.189 Neef nie mógł się powstrzymać od wesołego uśmiechu.Po raz pierwszy usłyszałz ust Fieldinga przekleństwo. Max Pereirą wynalazł nowy wektor poinformował go. Uważa, że mógłbypomóc Neilowi Bensonowi.Szpital wystąpił o wydanie na to licencji w trybie nadzwy-czajnym, żebyśmy mogli zastosować ten wektor. Rozumiem Fielding pokiwał głową.Jego spojrzenie było pełne wątpliwości. Tak, wiem stwierdził Neef z westchnieniem. Dla Neila to trochę za pózno.Ale mimo wszystko zamierzam spróbować. Masz całkowitą rację. Ewie jeszcze o tym nie mówiłem.Nie chcę rozbudzać fałszywych nadziei.I tak jużcierpi wystarczająco z powodu Neila. Będę o tym pamiętał obiecał Fielding. Kate Morse odezwała się? Rozmawiałem z nią dziś rano.Jest bardzo przybita.Nie sądzę, by Charlie emu zo-stało wiele życia. Masz rację przyznał Neef. Ale może tak będzie lepiej. Podobno dziś rano zmarł ktoś z personelu Szpitala Uniwersyteckiego przy po-mniał sobie Fielding. Wieści szybko się rozchodzą zauważył Neef. To Eddie Miller, patolog.Zamykał okno w pracowni prosekcyjnej, poślizgnął się i wpadł tyłem do zbiornikaz formaldehydem. Mój Boże! Wczoraj byłem na jego pożegnalnej kolacji.Wpadł rano do pracy tylko po to, żebyzabrać trochę swoich rzeczy.Był już na emeryturze wyjaśnił Neef. Człowiek nigdy nie może przewidzieć, co go czeka westchnął Fielding.�Tuż po czwartej Neef zadzwonił do Farro-Jonesa z zapytaniem, jak przebiega polo-wanie na wirusa. Niestety usłyszał w odpowiedzi. Jak dotąd, nie mamy szczęścia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
