Pan komisarz wojenny Lam

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Za chwilę dał się słyszeć lekki okrzyk; lord Henry opadł bezwładny na sofę i zemdlał.Wielki pogromca atamana kozackiego był ranny; jego waleczna krew ciekła na podłogę, jegogrozne oblicze okryła bladość gipsowa od której odbijały się efektownie krzaczyste fawo-ryty.%7łyd wyjął żelazo z rany, pokiwał głową i mruknął: A d u r n y g o j!Po tej na pół nekrologicznej uwadze obrócił się do stolika, gdzie leżały wskazane mu jużpoprzednio przez milorda bandaże i szarpie.Oprócz nich znajdował się tam także pugilaresnadzwyczaj dobrej tuszy.Reb Duwid przypatrywał mu się jakiś czas uważnie, wziął do ręki icmokając z ukontentowaniem, począł przeliczać banknoty.Namyśliwszy się nieco, kiwnąłręką i schował pugilares do kieszeni, po czym wziął się do zaopatrzenia rany.Obwiązawszydokładnie nogę walecznego lorda, wyniósł się na palcach z pokoju, unosząc z sobą sowitą,choć trochę nielegalnie zalikwidowaną zapłatę.Przyszedłszy do siebie milord odetchnął głęboko i przypomniał sobie najprzód ciężkąoperację, którą właśnie przebył.Próbował wyprostować nogę potem podniósł się ostrożniena sofie, opierając się obydwoma rękami na poręczu, i przekonał się z wielkim zadowole-niem, że nie czuje żadnego bólu i mógłby śmiało chodzić, gdyby tego była konieczna potrze-ba.Spostrzegł niezadługo i deficyt sprawiony w jego finansach przez Duwida, ale pomyślałsobie: Ha, ukradł mi szelma 500 rubli, ale przynajmniej będzie milczał!88a szwert, wus der Zetner sztekt heran uf de żelazne ryrke (żargon żyd.) miecz, który żołnierz nasadza nalufę.32** *Mamże opisywać, co się działo w Kalnowie po przybyciu tamże rannego Plantageneta?Sprowadzono lekarzy, chirurgów, różnych maści, orszady89 itp.rzeczy więcej, niżby ich spo-trzebował najobszerniejszy lazaret.Kazano wysłać pokoje kobiercami, a dziedziniec słomą,lokaje musieli chodzić bez butów, żeby się nie stukali, a zamki wysmarowano oliwą, żeby nieskrzypiały.Co kilka godzin jedna z pań zamieszkujących Kalnów obejmowała dyżur kołopacjenta, kucharz gotował same potrawki i kleiki, a dobra pani Zamirska z córką po całychgodzinach badała lekarza co do stanu zdrowia przyszłego zięcia; bo związek matrymonialnywielkiego Plantageneta z panną Wandą był już prawie faktem dokonanym.Co się tyczy lorda, jestem przekonany, że byłby wolał mniej diety, a więcej befsztyków,bo mu nic nie brakowało i apetyt miał doskonały, ale przyzwoitość nie pozwalała, żeby rannybohater jadł w łóżku, jak powstaniec, co się dorwał do jakiej gościnnej kuchni.Milord pocie-szał się tą myślą, że za parę tygodni będzie już mógł wstać, bo wojna się skończy i nic mu niebędzie przeszkadzać do swobodnego rozgospodarowania się w Kalnowie.Tymczasem inaczej się stało.Mimo domysłów lorda Plantageneta naród nie uległ w boju icoraz więcej sił w nim rozwija.Rana jego zgoiła się do tego stopnia, że na żaden sposób niewypadało mu zostać w łóżku.Kuracja skończyła się, a z nią osnowa tego szkicu.Wszystkieosoby wprowadzone w nim na scenę żyją jeszcze i działają, trudno by mi więc było kończyćich biografie, odłożę je tedy na pózniej.Wiedząc atoli, że ciekaw czytelnik nie darowałby mi,gdybym mu nie doniósł, czy się pan Aąkowski już ożenił z panną Wandą, powiem, że jeszczenie, a to z powodu, że sobie kupił francuską czapkę, gdy wyleczywszy się pojechał do Lwo-wa.Kto by chciał wiedzieć, jakim sposobem takie kepi90 może być kanoniczną przeszkodą domałżeństwa, niech je włoży na głowę i przejdzie się parę razy po wałach, a zobaczy, że wdzisiejszych czasach trubadur kończy powiastkę nie wtenczas, kiedy się rycerze pożenią,ale kiedy pójdą do kozy91.89orszada (z fr.) napój chłodzący z migdałów.90kepi nazwa używanej w wojsku francuskim czapki sukiennej, zwężającej się u góry, z kwadratowymdaszkiem.Czapki takienabyte zostały dla formujących się w Galicji oddziałów powstańczych.91Aluzja ta dotyczy aresztowań, które władze austriackie przeprowadzały wśród przebywających w Galicji po-wstańców.33KORONIARZ W GALICJI34ROZDZIAA INADER WA%7łNY DLA TYCH, KT�RZY PRAGN ROZUMIE KONIEC TEJPOWIEZCIMiło zapewne będzie szanownym czytelnikom i czytelniczkom, jeżeli bez wszelkiejprzedmowy i zwykłych ceremonij autorskich zapoznam ich od razu z niepospolicie przyzwo-itym młodzieńcem, którego przygody, według własnych jego zeznań spisane i należytymikomentarzami objaśnione, powierzam niniejszym prasie drukarskiej pod tytułem po części przyznaję sie naśladowanym z feljetonów �Dziennika Poznańskiego�92.Jednę tylko małązrobiłem zmianę zamiast Emigrant napisałem Koroniarz w Galicji, bo wolno może Koro-niarzowi uważać się za emigranta , gdy jest po tej stronie kordonu, ale nie wolno Galicjani-nowi nazywać emigrantem nikogo, kto przybywa z Królestwa, z Poznańskiego, z Prus, z Li-twy, z Ziem Zabranych.Polak w polskim kraju nie może być tak nazwanym i sam siebie taknazywać nie powinien, chyba że jest przypadkowo niemieckim Grafem93 i że mu się daje wznaki nietolerancja instytutów kredytowych, urzędujących w niezrozumiałym dla niego języ-ku polskim.Taki Graf jest tutaj prawdziwym emigrantem, nieszczęśliwą istotą, pozbawionątowarzystwa ludzi pokrewnych jej wyobrażeniami, mową i obyczajami, skazaną na obcowa-nie chyba z pensjonowanymi landsdragonami od śp.urzędów cyrkularnych94 lub B�chse-nspannerami95 wielkich panów bo innych Niemców niewielu znajdzie się w Galicji.Aleponieważ te małe niedogodności społeczne nie dają się bynajmniej czuć Koroniarzom, Litwi-nom itd., więc ci nie są emigrantami i sam tytuł komedii Emigrant w Galicji jest kolosalnąniedorzecznością.Mój Koroniarz czas bowiem przystąpić raz do niego nazywa się Artur Kukielski, jestmłody, średniego wzrostu, brunet, ubiera się ile możności najwytworniej i używa ciemnosza-firowego pincenez96, który odejmuje od oczu tylko wtenczas, gdy chce naprawdę zobaczyćjaki przedmiot.Ruchy i maniery jego pełne są przesadnej, afektowanej elegancji.Nie mówiinaczej, jak tylko pięknie zaokrąglonymi frazesami, i mówi rzadko kiedy o czym innym, jaktylko o sobie samym.Nie jest on zresztą broń Boże typem przeciętnym Koroniarza, takjak my go sobie tu w Galicji przedstawiamy.Nie jest ani tak żywym i wesołym, ani takotwartym i serdecznym.Fanfaronuje wprawdzie trochę, lecz po cichu, i popiera wszystkieswoje opowiadania tak szczegółowymi datami co do czasu, miejsca i innych towarzyszącychokoliczności, że nie tylko słuchacz, ale i on sam musi wierzyć wszystkiemu, co mówi.To dajemu pewną wyższość nad krzykliwymi trochę i burzliwymi braćmi zakordonowymi, którychmieliśmy sposobność poznać bliżej w oddziałach powstańczych.Co do mnie, zaraz na pierw-szym wstępie powziąłem to głębokie przekonanie, że p.Artur Kukielski jest bardzo wykształ-conym młodzieńcem, należącym z urodzenia, majątku i sposobu życia do śmietanki towarzy-stwa warszawskiego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download @ ebook @ pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia

Tematy