Ptaszydlo Max Bentow

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odszedł kilka kroków i stanął.Zaczął mówić bardziej do ściany niż do Trojana: Słyszy głosy.Powoliwariuje.Są dni, w które po prostu jej nie poznaję.Gwałtownie odwrócił się do niego.Jego oczy zaczęły błyszczeć i przez chwilę Trojan bał się, że jego szef stracipanowanie nad sobą. Hilmar, tak mi przykro.Landsberg uśmiechnął się krzywo, podszedł do niego i poklepał gopo ramieniu. Nie będę już o tym mówił.W tej chwili drzwi się otworzyły i wyszła do nich pielęgniarka. Mogą panowie teraz wejść, ale najwyżej na dziesięć minut.Landsberg szturchnął Trojana po przyjacielsku, wyraznie zadowolony,że prywatna część ich rozmowy została właśnie zakończona.Następnie skinąłgłową siostrze.Założyli ochraniacze na głowy i stopy i zostali przeprowadzeni przez śluzę. Jak już mówiłam, nie dłużej niż dziesięć minut.Za Molla oddychała maszyna, która sapała monotonnie.W takt rytmu jegoserca na monitorze poruszał się punkt, towarzyszyło mu brzęczenie.Szyjai pierś Molla były grubo obandażowane, pod maską tlenową trudno byłorozpoznać jego twarz.Przez pompy strzykawkowe płynęły lekarstwa.Oczy Konrada były zamknięte.Trojan mimowolnie pomyślał o swojej matce.W szpitalach zawsze o niejmyślał.Obserwował migoczący punkt na monitorze i instynktownie zacząłwsłuchiwać się w bicie własnego serca.Landsberg podszedł do łóżka. Moll, słyszysz nas?Odpowiedzią było jedynie sapanie maszyny i brzęczenie na ekranie. Moll, otwórz oczy, mamy do ciebie jeszcze kilka pytań.W głosie Landsberga Trojan usłyszał agresję. No dalej, Moll, nie da się tak po prostu połknąć szkła, a potem zamilknąć.Pikanie na monitorze zmieniło rytm, tak przynajmniej wydawało sięTrojanowi, ale może była to tylko sprawka jego umysłu.Również podszedł bliżej.Pochylił się nad twarzą pacjenta.Czuć było ostry zapach jakiegoś środka w spreju, którym być możezdezynfekowano mu jamę ustną, a przynajmniej to, co z niej zostało. Lene Halld�rfer powiedział Landsberg znalezliśmy ją, znalezliśmy twojąukochaną Lene.Czuje się dobrze.Powieki Molla zaczęły nagle drżeć. Obudz się pomyślał Trojan proszę, obudz się i powiedz nam prawdę. Lene powtórzył Landsberg. Mała jest naprawdę słodka, tak samo jak jejmatka.Coralie, Melanie, Lene to brzmi trochę jak wiersz, mam rację, Moll?Dzwięki na monitorze zmieniły rytm, teraz wystukiwały staccato.Powieki drżały. Moll, słyszysz mnie?Trojanowi zakręciło się lekko w głowie.Znowu ujrzał łysą czaszkę swojejmatki, jej oczy rozszerzone ze strachu, gdy obudziła się po ostatniej operacji.Spytała cicho, ile czasu jej zostało: Rok? Pół roku? Kilka miesięcy?.A Trojan,mający wtedy osiemnaście lat, nie znał odpowiedzi na to pytanie.Zwinął dłonie w pięści i z wysiłkiem patrzył na monitor.Wybijany rytm znowu stał się słabszy, powieki przestały się poruszać.Przez kilka minut nikt się nie odzywał. To strata czasu wymruczał w końcu Landsberg.Słyszeli brzęczenie, aparatura do sztucznego oddychania sapała. Szefie, mam nadzieję, że się nie pomyliliśmy powiedział Trojan. W jakim sensie? To tylko przeczucie. Jakie przeczucie? Nie wiem, taki dziwny niepokój.Landsberg wlepił w niego wzrok. Boisz się, że znowu się to wydarzy?Trojan nie odpowiedział. Cholera jasna. Landsberg z trudem łapał powietrze. Mnie już wystarczy.Muszę stąd wyjść.Odwrócił się do drzwi.Trojan usłyszał za sobą trzaśnięcie drzwi.Jeszcze przez chwilę stał przy chorym.Sam siebie zaskoczył, gdy naglewyciągnął rękę i dotknął jego czoła. Przykro mi, Moll wymruczał. Jeśli się pomyliliśmy, to bardzo mi przykro. Cofnął dłoń i wyszedł.17Walter Fitzler był zawsze punktualny, spóznienie przytrafiło mu się akurattego jednego wieczoru.Przez Ritę.Rita była jakaś inna niż zwykle, jeszcze piękniejsza, bardziej ruchliwa, jakbynakręcona, i miała na sobie tę bluzkę, którą podarował jej na święta, a pod niątak bardzo lubiany przez niego jaskrawoczerwony stanik.Gdy z uśmiechem zakładała żakiet, stał w drzwiach salonu.Z telewizora dochodziły właśnie fanfary, błyskały kulisy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download @ ebook @ pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia

Tematy