Ruiz Zafón Carlos Cień Wiatru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ze swej strony, nawszelki jednak wypadek, usunęłam adres Caraxa z archiwumwydawnictwa.Byłam jedyną osobą, która do niego pisała, więc adresznałam na pamięć.Parę miesięcy pózniej natknęłam się przypadkowo na dokumentyprzesyłane panu Cabestany'emu do zaksięgowania przez drukarnię.Rzuciwszy na nie okiem, spostrzegłam, że koszty publikowania książekJuliana Caraxa pokrywane były w całości przez niejakiego MiquelaMolinera, osobę niezwiązaną w żadnym stopniu z wydawnictwem, o którejnigdy dotąd nie słyszałam.Więcej, koszty druku i dystrybucji byłyznacznie niższe od kwot rachunku wystawianych panu Molinerowi.Cyfrynie kłamały: wydawnictwo zarabiało na drukowaniu książek, które od razulądowały w magazynie.Nie miałam odwagi zakwestionować finansowychniestosowności Cabestany'ego.Bałam się o pracę.Ale zapisałam sobieadres, pałacyk na ulicy Puertaferrisa, na który wysyłaliśmy faktury dlaowego Miquela Molinera.Ale po ten adres sięgnęłam po kilku dopieromiesiącach, kiedy w końcu ruszyło mnie sumienie i znalazłam się w domutego człowieka, gotowa wyznać, że Cabestany go oszukuje.Uśmiechnął sięi odparł, że wie o tym. Każdy robi to, co potrafi najlepiej.Zapytałam, czy to on tylokrotnie dzwonił, dopytując się o adres Caraxa.Zaprzeczył i przybierając nader poważny wyraz twarzy, ostrzegł mnie,żebym tego adresu nikomu nie przekazywała.Nikomu.Miquel Moliner był tajemniczym człowiekiem.Mieszkał samotnie wmrocznym i obracającym się już w minę pałacu, stanowiącym część spadkupo ojcu, przemysłowcu, który wzbogacił się na produkcji broni i, jakrozpowiadano, wspieraniu różnych wojen.Miquel stronił od luksusu, żyjącniemal jak mnich i wydając pieniądze, uznawane przez siebie za splamionekrwią, na odbudowę muzeów, katedr, szkół, bibliotek, szpitali, i bacząc, by384dzieła przyjaciela z lat młodości, Juliana Caraxa, ukazywały się w jegorodzinnym mieście. Pieniędzy mam w bród, za to brak mi takich przyjaciół jak Juli�n mawiał i to starczało za całą odpowiedz.Nie utrzymywał prawie kontaktów z rodzeństwem czy resztą rodziny, októrej wyrażał się jak o całkiem sobie obcych ludziach.Nie ożenił się irzadko opuszczał pałac, w którym zajmował jedynie pierwsze piętro.Tammiał swoje biuro, gdzie pracował gorączkowo, pisząc artykuły i felietonydla wielu madryckich i barcelońskich dzienników i pism, tłumacząc tekstytechniczne z niemieckiego i francuskiego, redagując hasła do leksykonów iencyklopedii oraz teksty podręczników szkolnych.Miquel Molinerdotknięty był chorobą pracowitości z poczucia winy i choć szanował uinnych próżniactwo, a nawet go im zazdrościł, uciekał odeń jak od zarazy.Daleki od chełpienia się wyznawaną przez siebie etyką pracy, wyśmiewałsię ze swego uzależnienia od niej, uznając ją za pomniejszą formętchórzostwa. Póki pracujesz, nie ma czasu spojrzeć życiu w oczy.Ani się spostrzegliśmy, jak zostaliśmy przyjaciółmi.Wiele nas łączyło,zbyt wiele, być może.Miquel opowiadał mi o książkach, o uwielbianymdoktorze Freudzie, o muzyce, ale przede wszystkim o swym starymprzyjacielu Julianie.Spotykaliśmy się niemal co tydzień.Miquelrelacjonował mi różne historie z czasów pobytu Juliana w szkole SanGabriel.Przechowywał kolekcję starych zdjęć i młodzieńczych opowiadańprzyjaciela.Uwielbiał Juliana i właśnie poprzez słowa i wspomnieniaMiguela nauczyłam się odkrywać Juliana, wymyślać jego obraz pod jegonieobecność.Po roku naszej znajomości Miquel Moliner wyznał, żezakochał się we mnie.Nie chciałam go zranić, ale i nie chciałamoszukiwać.Miquela nie sposób było oszukać.Odparłam, że bardzo golubię, że stał się moim najlepszym przyjacielem, ale nie jestem w nimzakochana.Miquel powiedział, że jest tego świadom. Jesteś zakochana w Julianie, ale jeszcze o tym nie wiesz.W sierpniu tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku Juli�nnapisał mi, że prawie już skończył nową powieść Złodziej katedr.Cabestany miał we wrześniu przedłużyć kilka kontraktów z Gallimardem.Od paru tygodni leżał jednak sparaliżowany atakiem podagry, postanowił385więc, iż w nagrodę za moją dotychczasową pracę pojadę zamiast niego doFrancji, by negocjować kontrakty, a przy okazji odwiedzę Juliana Caraxa iodbiorę nową książkę.Napisałam do Juliana list informujący go oplanowanej na połowę września podróży, prosząc zarazem, aby mi poleciłjakiś skromny, i na moją kieszeń, hotelik.Odpisał, że proponuje mi gościnęu siebie w domu, w niewielkim mieszkaniu w dzielnicy St.Germain, azaoszczędzone pieniądze radzi zachować na inne wydatki.W przeddzieńwyjazdu odwiedziłam Miquela, by dowiedzieć się, czy mam coś od niegoprzekazać Julianowi.Zastanawiał się dość długo, by wreszcie powiedziećnie.Po raz pierwszy zobaczyłam Juliana na stacji Austerlitz.Jesień spadłazdradziecko na Paryż, więc dworzec tonął cały we mgle.W odróżnieniu odpasażerów, którzy po opuszczeniu pociągu ruszyli ku wyjściu, ja nieruszałam się z peronu.Dość szybko zostałam sama przy pustym pociągu iwówczas zobaczyłam stojącego przy wejściu na peron mężczyznę wczarnym płaszczu, spoglądającego na mnie poprzez dym z papierosa.Podczas podróży często zastanawiałam się, czy zdołam rozpoznać Juliana.Znane mi z kolekcji Miquela fotografie liczyły już sobie trzynaście,czternaście lat.Rozejrzałam się.Prócz mnie i tego człowieka na peronie niebyło nikogo.Zauważyłam, że przypatruje mi się z niejaką ciekawością, byćmoże, tak jak i ja, czekając na kogoś.To nie mógł być on.Z tego, co mibyło wiadome, Juli�n miał wówczas trzydzieści dwa lata, a ten wyglądał nastarszego.Miał siwe włosy, na twarzy zaś wyraz smutku lub zmęczenia.Był zbyt blady i zbyt chudy, a może zdawało mi się tak tylko przez mgłę izmęczenie podróżą.Przywykłam wyobrażać sobie Juliana w młodymwieku.Ostrożnie zbliżyłam się do nieznajomego i spojrzałam mu w oczy. Juli�n?Uśmiechnął się i przytaknął.Juli�n Carax miał najpiękniejszy uśmiechna świecie.I tylko po uśmiechu można go było teraz poznać.Mieszkał na poddaszu w dzielnicy St.Germain.Był to pokój z maleńkąkuchnią, wychodzący na balkonik, z którego ujrzeć można było poprzezmgiełkę, zza dżungli dachów, wieże Notre Dame, i pozbawioną okiensypialnię z pojedynczym łóżkiem.Wspólna dla kilku mieszkań łazienkaznajdowała się piętro niżej, na końcu korytarza.Mansarda ta była mniejszaniż biuro pana Cabestany'ego.Juli�n wysprzątał wszystko starannie iprzyszykował, by ugościć mnie skromnie, ale godnie.Udałam, że bardzo386mi się podoba to mieszkanko, w którym unosiły się jeszcze zapachyśrodków czyszczących i pasty do podłogi, użytych przez Juliana raczejszczodrze niż mądrze.Widać było, że pościel na łóżku nie była jeszczeużywana.Wydawało mi się, że wydrukowany na niej wzór przedstawiasmoki i zamki.Pościel na dziecięce łóżko.Juli�n zaczął tłumaczyć się, żenabył ją po bardzo okazyjnej cenie, ale że jest pierwszorzędnej jakości.Pościel bez wzoru była dwa razy droższa, a poza tym taka pościel jestnieciekawa i nudna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download @ ebook @ pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia

Tematy