[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jaki naród zdobył się na bardziej poetyczny pomysł!.- Ze światła gwiazd i piany morskiej - Veda Kong dosłyszała szept Czary i spojrzała ukradkiem na dziewczynę.Twardy, jakby wy rzeźbiony w drzewie lub w kamieniu profil Czary świadczył o kanonie piękna u pradawnych ludów.Maleńki, prosty, nieco zaokrąglony nosek, lekko cofnięte czoło, mocno zarysowany podbródek, a zwłaszcza znaczny odstęp między nosem a uchem były charakterystyczne dla narodów antycznego Śródziemnomorza.Veda niepostrzeżenie obejrzała ją od stóp do głów i pomyślała, że wszystkiego w niej było trochę “nazbyt".Miała zbyt gładką skórę, zbyt szerokie biodra.I trzymała się zbyt prosto, przez co jej twarde piersi zarysowywały się zbyt ostro.Być może, artyści cenią taką siłę wyrazu modela.Drogę, którą kroczyło całe towarzystwo, zagrodził zwał kamieni i Veda musiała zmienić dopiero co wydany sąd.Czara Nandi z niezwykłą lekkością przeskakiwała z kamienia na kamień, wykonując taneczne ruchy.“W jej żyłach płynie zapewne indyjska krew - pomyślała Veda.- Zapytam ją o to później."- Aby stworzyć “Córę Tetydy" - kontynuował artysta - musiałem się zbliżyć do morza, związać się z nim duchowo.Przecież moja Kretenka powinna również wyjść z morza, ale tak, by to było jasne dla każdego.Kiedy zabierałem się do malowania “Córy Gondyany", przepracowałem trzy lata na stacji leśnej w Afryce Równikowej.Po ukończeniu obrazu zaciągnąłem się jako mechanik na ślizgowiec kursujący po Atlantyku.Dostarczaliśmy pocztę wszystkim rybnym, białkowym i solnym zakładom, które pływają na ogromnych metalowych tratwach.Pewnego razu prowadziłem swój statek na Atlantyku Centralnym, na zachód od Azorów, gdzie się łączą dwa przeciwne prądy.Fale tam są zawsze wysokie i napływają rzędami.Mój stateczek to podskakiwał ku niskim chmurom, to się zapadał.Śruba wydawała przeraźliwy świst.Stałem na wysokim mostku obok sternika.I nagle - nigdy tego nie zapomnę!.Proszę sobie wyobrazić wysoką falę, wyższą od wszystkich innych, biegnącą nam naprzeciw.Na jej grzbiecie, tuż pod niskimi chmurami o perłoworóżowej barwie, stała dziewczyna, opalona na czerwony brąz.Fala toczyła się bezgłośnie, a ona przelatywała dumna, harda w swej samotności wśród nieobjętego oceanu.Mój stateczek podskoczył w górę i przemknęliśmy obok dziewczyny.Dziewczyna machała ku nam ręką na znak pozdrowienia.Wtedy dopiero spostrzegłem, że stała na desce z zainstalowanym motorem, którym kierowała za pomocą nóg.- Wiem - odezwał się Dar Wiatr - używa się jej do przejażdżek na falach.- Najbardziej wstrząsające było dla mnie to, że dokoła w promieniu setek mil panowała pustka: ocean, niskie chmury, zapadający zmrok, a tu raptem dziewczyna mknąca na fali.Tą dziewczyną.- Była Czara Nandi - dopowiedziała Evda Nal.- Zrozumiałe.Ale skąd się tam wzięła?- Bynajmniej nie z piany i nie z gwiazd! - wybuchnęła nagle dźwięcznym śmiechem Czara.- Po prostu żeglowałam na tratwie przetwórni białkowej.Staliśmy wtedy na skraju sargasów", gdzie była hodowla chlorelli.Pracowałam tam wówczas jako biolog.- Niech będzie i tak - zgodził się Kart San.- Ale od tamtej chwili stała się pani dla mnie córą Morza Śródziemnego, która się wynurzyła z pian po to, aby się stać moją modelką.Czekałem na panią cały rok.- Można pana odwiedzić i zobaczyć obraz? - spytała Veda.- Proszę bardzo, byle nie w czasie godzin pracy.Najlepiej wieczorem.Pracuję bardzo powoli i nie znoszę w czasie pracy niczyjej obecności.- Pan maluje farbami?- Nasza praca zmieniła się bardzo mało w ciągu tysiącleci.Prawa optyki i oko ludzkie pozostały takie same.Zaostrzyła się jedynie percepcja niektórych odcieni, wynaleziono nowe farby chromokatoptryczne" o wewnętrznym refleksie w warstwach i nowy sposób tonowania barw.Na ogół jednak malarze od niepamiętnych czasów pracowali tak, jak ja dziś.Nawet to i owo robili lepiej.Mieli wiarę i cierpliwość, my zaś staliśmy się zbyt gwałtowni i niepewni swego.W sztuce dyspozycje twórcze rodzą się raczej z naiwnego zachwytu.Znów odbiegłem od tematu! No, na mnie, na nas, czas.Chodźmy, Czaro.Wszyscy zatrzymali się patrząc za odchodzącym artystą i jego modelką.- Wiem teraz, kto to taki.Widziałam “Córę Gondyany" - rzekła Veda.- Ja także - odezwali się jednocześnie Evda Nal i Mven Mas.- Gondvana to kraj Gondów w Indiach? - spytał Dar Wiatr.- Nie.To nazwa ogólna południowych kontynentów.Innymi słowy, kraj starożytnej rasy czarnej.- I jakaż jest ta “córa czarnych"?- Obraz jest prosty: na tle stepowego płaskowzgórza, w promieniach oślepiającego słońca, na skraju pełnego grozy lasu tropikalnego widać idącą dziewczynę.Połowa jej twarzy i lśniącego, jakby z metalu odlanego ciała jaśnieje w płonącym świetle, a druga połowa jest pogrążona w przejrzystym, ale głębokim półcieniu.Dokoła smukłej szyi ma sznur białych zwierzęcych zębów, krótkie włosy zebrane u góry w węzeł i ozdobione wiązką czerwonych kwiatów.Prawą ręką uniesioną nad głową dziewczyna odsuwa z drogi gałąź drzewa, a lewą odpycha od kolana kolczastą łodygę.W ruchu ciała, w swobodnym westchnieniu, w szerokim zamachu ręki czuje się beztroskę młodości, która się stapia z przyrodą w wiecznie zmienny potok życia.To zjednoczenie odczuwa się jako wiedzę, Jako instynktowne poznanie świata.W ciemnych oczach utkwionych w dal, gdzieś w ledwie rysujące się kontury gór, widoczna trwoga, oczekiwanie wielkich prób w nowym, dopiero co odkrytym świecie.Evda Nal zamilkła.- Ale w czym się wyrażało to wszystko, co chciał odtworzyć Kart San? - spytała Veda Kong.- Może w ściągnięciu wąskich brwi, w pochyleniu głowy i bezbronności odsłoniętego karku.Zastanawiający jest zwłaszcza wyraz oczu, w których przebija tajemniczość przyrody, poczucie beztroskiej, jakby roztańczonej siły i jednocześnie trwożnej wiedzy.- Szkoda, że nie widziałem tego obrazu - westchnął Dar Wiatr.- Będę musiał pojechać do Pałacu Historii.Widzę barwy, ale trudno mi wyobrazić sobie pozę dziewczyny.- Pozę? - Evda Nal zatrzymała się.- Oto ma pan “Córę Gondvany".- zrzuciła z ramion ręcznik, uniosła wysoko ugiętą prawą rękę, przechyliła się w tył, zwrócona nieco w stronę Dara Wiatra.Długą nogę lekko uniosła, stawiając mały krok, i zastygła w bezruchu.Jej giętkie ciało jak gdyby rozkwitło.Wszyscy patrzyli na nią z zachwytem.- Evdo, nigdy bym nie przypuszczał!.- zawołał Dar Wiatr.- Pani jest niebezpieczna jak na pół obnażone ostrze sztyletu.- Wietrze, znów niezręczne komplementy! - zaśmiała się Veda.- Czemu “na pół", a nie “zupełnie"?- Ma rację - uśmiechnęła się Evda Nal, przybrawszy już normalną postawę.- Właśnie “na pół".Niebezpieczna jak całkowicie obnażone i połyskujące ostrze, żeby użyć epickiego języka Dara Wiatra, jest nasza nowa znajoma, cudowna Czara Nandi.- Nie mogę uwierzyć, żeby ktokolwiek mógł się równać z panią! - rozległ się nagle zza kamienia nieco ochrypły głos.Evda Nal pierwsza dostrzegła rudą, podstrzyżoną czuprynę i blade, niebieskie oczy patrzące na nią z takim zachwytem, jakiego dotąd nie widziała na niczyjej twarzy.- Jestem Ren Boz! - powiedział nieśmiało rudy mężczyzna.Jego niewysoka, wąska w ramionach postać ukazała się zza wielkiego kamienia.- Właśnie pana szukamy.- Veda ujęła dłoń fizyka.- To Dar Wiatr.Ren Boz zaczerwienił się, wskutek czego piegi, którymi była usiana jego twarz i szyja, nabrały wyraźniejszej barwy.- Zatrzymałem się na górze - Ren Boz wskazał kamieniste zbocze - tam jest dawny grób.- W tym grobie pogrzebano znanego poetę bardzo dawnych czasów - zauważyła Veda.- Na grobie wyryty jest napis
[ Pobierz całość w formacie PDF ]