Czerwone i czarne Stendhal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niebawem myśl ta skrystalizowała się wyraznie; pan de Renal wyszedł, udał się do rusznikarza popistolety i kazał je nabić.- Cóż - powtarzał sobie - gdyby nawet odżyła surowa administracja cesarza Napoleona, osobiście niemam sobie do wyrzucenia ani jednego szeląga.Co najwyżej zamykałem oczy; ale mam w biurku nielada listy uprawniające mnie do tego!Zimna wściekłość męża przeraziła panią de Renal; znów jęła ją oblegać nieszczęsna myśl owdowieństwie, którą z takim trudem zdołała odtrącić.Zamknęła się z mężem w gabinecie.Kilka godzinuspokajała go na próżno - ostatni anonim przebrał miarę.Wreszcie zdołała przeobrazić odwagęspoliczkowania pana Valenod na odwagę ofiarowania sześciuset franków Julianowi celem opłaceniarocznego pobytu w seminarium.Pan de Renal, przeklinając po sto razy dzień, w którym powziąłnieszczęsną ideę wzięcia preceptora, zapomniał o anonimie.Pocieszała go trochę myśl, z której niezwierzył się żonie: przy pewnej zręczności, wyzyskując romantyczne poglądy młodzieńca, spodziewałsię, iż zdoła go skłonić tańszym kosztem do odrzucenia propozycji pana Valenod.O wiele trudniej było pani de Renal przekonać Juliana, iż wyrzekając się dla próżności męża korzystnejposady, może bez upokorzenia przyjąć kompensatę.- Ależ - powtarzał Julian - nigdy ani przez chwilę nie miałem zamiaru przyjąć tej propozycji.Zanadtoprzyzwyczailiście mnie do wykwintu, gruboskórność tych ludzi zabiłaby mnie.Okrutna koniecznośćugięła swą żelazną ręką wolę Juliana.Duma podsuwała mu ten pozór, aby sumę ofiarowaną przez meraprzyjąć jedynie jako pożyczkę i wystawić oblig uręczający za pięć lat zwrot jej z procentami.Pani de Renal wciąż miała jakieś kilka tysięcy franków ukryte w grocie.Ofiarowała mu je z drżeniem, ażnadto czując, iż odrzuci z gniewem tę ofiarę.- Czy chcesz mi zohydzić pamięć naszej miłości?Wreszcie Julian opuścił Verrieres.Pan de Renal był uszczęśliwiony.W obmierzłej chwili przyjmowaniapieniędzy poświęcenie okazało się zbyt ciężkie dla Juliana.Odmówił stanowczo.Pan de Renal rzucił musię na szyję ze łzami w oczach.Kiedy Julian poprosił go o świadectwo, nie mógł w swym entuzjazmieznalezć dość chlubnych wyrażeń na jego pochwałę.Bohater nasz miał zaoszczędzonych pięć ludwików;o takąż sumę zamierzał prosić Fouqu�go.Był bardzo wzruszony.Ale o milę za Verrieres, gdzie zostawiłtyle miłości, myślał już tylko o szczęściu oglądania Besan�on, stolicy, dużego warownego miasta.Wczasie krótkiej trzydniowej rozłąki pani de Renal była pastwą jednej z najokrutniejszych złud miłości.%7łycie było jej znośne, między nią a ostatecznym nieszczęściem było jeszcze to oczekiwane ostatniewidzenie z Julianem.Liczyła godziny, minuty, które ją od niego dzieliły.Wreszcie trzeciego dnia w nocyusłyszała z daleka umówiony sygnał.Przebywszy tysiąc niebezpieczeństw, Julian stanął przed nią.Od tej chwili miała już tylko jedną myśl: - widzę go po raz ostatni.- Zamiast odpowiadać na tkliwewybuchy kochanka, była jak trup ledwie zdradzający resztki życia.Kiedy się zmuszała do tego, aby mupowtarzać, że go kocha, czyniła to jakby z przymusem, co zdawało się przeczyć jej słowom.Nic niemogło jej oderwać od okrutnej myśli o wiekuistym rozłączeniu.Podejrzliwy Julian myślał przez chwilę,że już o nim zapomniała.Na cierpkie jego słowa odpowiedziały jedynie dwie łzy spływające w milczeniuoraz konwulsyjny niemal uścisk ręki.- Ależ, na miły Bóg, jak chcesz, abym ci wierzył? - odpowiadał Julian na chłodne zaklęcia kochanki.-Sto razy więcej serca objawiałaś pani Derville, prostej znajomej.Pani de Renal, skamieniała, niewiedziała, co odpowiedzieć.- Niepodobna więcej cierpieć.Mam nadzieję, że umrę.Czuję, że serce mi stygnie.Więcej Julian nie zdołał z niej wydobyć.Kiedy o świcie trzeba się było rozstać, łzy pani de Renal ustałynagle zupełnie.Patrzała bez słowa, bez pieszczoty, jak Julian przywiązywał sznur do okna.Na próżnomówił:- Przyszło nareszcie to, czego tak pragnęłaś.Odtąd będziesz mogła żyć bez wyrzutów.Zanajmniejszym niedomaganiem dzieci nie będziesz ich widziała w grobie.- %7łal mi, że nie możesz uścisnąć Stasia - odparła chłodno.Zimne uściski tego żyjącego trupa uczyniły na Julianie wstrząsające wrażenie; przez kilka mil nie mógłmyśleć o niczym innym.Przejęty był do głębi; nim znikł za górami, dopóki mógł widzieć wieżę kościoław Verrieres, oglądał się często.XXIV [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download @ ebook @ pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia

Tematy