[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.295.Wygłaszałem niegdyś mowyokryty grubym płaszczem, jaki noszą retorzy, tak że płaszcz ten był180Julian Apostata (patrz Cod.40 przyp.5) - filozof-neoplatonik, protektor neopla-tonizmu, przeciwnik chrześcijaństwa, jako pontifex maximus dążył do przywrócenia tra-dycyjnej religii pogańskiej.181Lucjusz (gr.Lukios) - dowódca wojsk rzymskich.182Teodozjusz II (Młodszy) - patrz Cod.30 przyp.2; inicjator opracowania zbioruustaw Codex Theodosianus.183Mowa o Zenonie, który był konsulem w 448 r.184Sewerian - patrz przyp.122.185Hermenerych (gr.Herthen�richos) - najmłodszy syn Aspara, konsul w 465 r.,uniknął śmierci w czasie mordu popełnianego na jego ojcu i braciach, por.przyp.50.186Cesarz Zenon - por.przyp.125.187w 484 r.188Illus (patrz przyp.85) został ścięty w 488 r.189Była to głowa Pamprepiusza.Podmiotem zdania jest Illus.190Ammoniusz (por.Cod.181 przyp.8) zawarł układ z Atanazym II, biskupemAleksandrii, w sprawie nauczania chrześcijan filozofii platońskiej i arystotelesowejkosztem teologii.Nie obyło się przy tym bez jakichś subwencji, jak sugeruje W.WolskaLa Topographie chr�tienne de Cosmos Indicopleust�s.Th�ologie et science au VIesi�cle, Paris 1962, s.149. 95zarazem płaszczem i retora, i filozofa.296.Ludzie chętnie nazywajążycie bezczynne życiem cnotliwym; moim zdaniem nie mają racji.Cnotabowiem przejawia się w aktywnym życiu publicznym w czynach i prze-mówieniach politycznych, ćwiczy duszę w nabywaniu coraz to większejsiły i przez doświadczenie wzmacnia ją w tym, co jest zdrowe i dosko-nale; a to, co fałszywe i sztuczne kryje się w istotach ludzkich, wszystkorazem zostaje w życiu publicznym ujawnione i skierowane do naprawy.Ile możliwości działania dobrego i pożytecznego tkwi w sprawach pu-blicznych? A ileż trzeba tu pewności i stanowczości? Dlatego erudycisiedzący w kącie, gdzie wiodą poważne i długie dysputy filozoficzneo sprawiedliwości i mądrości, sromotnie kompromitują się, kiedy musząprzejść do czynów.297.Wyruszył191 do Aten, do Proklosa, którypozostawał jeszcze w swej powłoce cielesnej.298.Będąc jednocześniepoważnym i towarzyskim, Agapiusz192 gruntownie, bardziej niż to sięzwykle robi, uczył się języka starożytnego i zwrócił na siebie uwagęmieszkańców Bizancjum; wzbudził też podziw sławnych uczonych alek-sandryjskich.Zajął się całą kulturą; chciał zostać badaczem i krytykiemw dziedzinie gramatyki [352b] i literatury, jednym słowem, wydawał siędoskonałym uczonym i był nim.299.Do wielkiej sławy doszedł równieżGezjusz193 - nie tylko dzięki swej wiedzy medycznej, którą wykorzy-stywał w działalności nauczycielskiej i w praktyce lekarskiej, lecz takżedzięki swej ogólnej kulturze.300.Dialektycznymi dysputami194 zraszałswą duszę.301.Kiedy Izydor pojął za żonę Domnę, urodził mu się z niejsyn; dziecku nadał imię Proklos.Domna umarła w piątym dniu poporodzie, uwalniając filozofa od siebie, to znaczy od złej bestii i wstrętnejtowarzyszki życia.302.Asklepios z Bejrutu, powiada autor, nie jest bogiemgreckim ani egipskim, lecz regionalnym bogiem fenickim.Sadyk195 miałdwóch synów, których uważano za Dioskurów i Kabirów.�smym synembył Esmun, w którym widziano Asklepiosa.Ten był przepięknym mło-191Izydor wyruszył do Aten, by odwiedzić Proklosa złożonego w tym czasiechorobą.192Agapiusz (gr.Ag�pios) z Aten - uczeń Proklosa i Maryna, ok.511 r.wykładałw Konstantynopolu i interpretował dialogi Platona i traktaty filozoficzne Arystotelesa.Patrz Cod.179 przyp.1; por.Freudenthal Agapios (3) [w:] RE I (1893), kol.735.193Gezjusz (gr.G�sios) z Petra - znany filozof i lekarz z 2.poł.V w.; W.SchmidGessios [w:] RE V (1910), kol.1324.194Por.Cod.181 [127a].195Sadyk (gr.Sódykos) - bóg Fenicjan, ojciec Asklepiosa-Esmuna, Dioskurów (patrzCod.161 przyp.4) i Kabirów (gr.Kabeirroi), bóstw fenickich utożsamianych z greckimiDioskurami; na cześć Kabirów odprawiano misteria m.in.na wyspie Samotrake; Dussaud[w:] RE I (1920) 2.ser., kol.1696. 96dzieńcem; przyglądano mu się z podziwem.Zakochała się w nim, powiadamit, fenicka bogini Astronoe, matka bogów.Młodzieniec zwykle polowałw okolicznych dolinach leśnych.Kiedy spostrzegł, że napastuje go boginii ściga uciekającego, obciął sobie ciosem siekiery genitalia196.Bogini,wielce tym zasmucona, nadała młodzieńcowi imię Pean.Wznieciła w nimciepło życia za pomocą swego życiodajnego ciepła i uczyniła bogiem,którego Fenicjanie nazywają Esmunem właśnie z powodu jego żywotnegociepła [ Pobierz całość w formacie PDF ]