Ziemkiewicz Rafał Polactwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zresztą, co tam gadać o radzienadzorczej: nie ma w ogóle żadnego powodu dla istnienia osobnejkasy rolniczej.Przecież gdyby chodziło tylko o to, żeby rolnicy płaci-li mniejsze składki, bo na normalne ich ponoć nie stać (nawet tych,co mają trzysta hektarów?!), to spokojnie można by załatwić sprawęwewnętrznym rozporządzeniem w ramach ZUS-u.KRUS był potrzebny, oczywiście, do czego innego - do tego, by wy-dzielić z niego tak zwany fundusz składkowy , zasilający rolnicze or-ganizacje.Ot, jeszcze jeden pomysł, by, mówiąc Szpotem, w ten so-cjalistyczny system rurek, którymi państwo przelewa od-do konfisko-wane obywatelom pieniądze, swój prywatny wkręcić kurek.Tylko, jakzwykle, zgubiła chłopstwo pazerność - ustaliło sobie składki na takabsurdalnie niskim poziomie, że sprawa w końcu nabrała rozgłosu,narastającego z każdym rokiem.A rozgłos jest dla tego typu intere-sów bardzo niewskazany.Gwoli uczciwości trzeba przyznać polactwu, że, jak jasno wynika zsondaży, od dawna nie ma już co do zawodowych związkowców złu-dzeń - zaufanie, którym ich obdarza, i respekt, jakim ich darzy, nieróżni się od tego, co czuje do polityków.*Ale zacząłem przecież ten wątek od stwierdzenia, że coś się zasad-niczo zmieniło.Otóż - w piętnaście lat po ustrojowej Wielkiej Prze-mianie skłonność mieszkańców naszego kraju do zapisywania się dopartii politycznych okazuje się nieporównywalnie większa, niż u po-czątków III RP.Z tym, że dotyczy ona tylko tych partii, które akuratwygrywają w sondażach.Przed laty miałem okazję uczestniczyć w pewnym spotkaniu przy-gotowanym przez Grupę Windsor - było to coś jakby warsztaty dlapolskich prawicowych polityków, prowadzone przez brytyjskichkonserwatystów.Pamiętam, jak podczas dyskusji zabrał głos LudwikDorn, opowiadając o losach Porozumienia Centrum.W pewnym mo-mencie, mówił, kiedy partia była uważana za tę właśnie, która będzierządzić Polską, zaczął się masowy napływ chętnych, nagle się ich za-pisało aż piętnaście tysięcy i zaczęliśmy nad tą masą tracić kontrolę- na szczęście udało nam się w porę wprowadzić procedury weryfi-kacji i dwóch trzecich się pozbyć.W tym momencie wszyscy Anglicy,jak jeden mąż, popatrzyli ze zdumieniem na tłumacza, a ten w swejkabinie rozłożył szeroko ręce i pokręcił głową, że nic nie pochrzanił,tylko dokładnie przetłumaczył to, co zostało powiedziane.Aż piętnaście tysięcy ludzi - początek lat dziewięćdziesiątych.Wparę miesięcy po tym, jak wskutek upadku sondażowych notowańpartii Leszka Millera Samoobrona zaczęła wychodzić na prowadze-nie w rankingach, zapisało się do niej, jak w wywiadzie dla jednego ztabloidów oznajmił triumfalnie sam przewodniczący, sto tysięcy no-wych członków.Sto tysięcy! Może marszałek przesadził, może nas buja? Może.Aleskłonny jestem wierzyć, bo nieco wcześniej działacze SLD przyznalisię, że około stu tysięcy członków ubyło z ich szeregów, nie tyle wsku-tek weryfikacji, co wskutek niezłożenia na nowo deklaracji członkow-skich.W chwilach swej potęgi SLD twierdził, że skupia 150 tysięcy lu-dzi - wynika więc z tego, że wraz z załamaniem popularności partiidwie trzecie organizacyjnego pogłowia dały sobie z nią spokój.Zapewne nie wszyscy poszli do Leppera.Skądś się przecież tak-że musiały wziąć masy szturmujące drugą partię liderującą w sonda-żach, Platformę Obywatelską.Platformersi co prawda nie pochwalilisię konkretnymi liczbami, ale i u nich, sadząc po informacjach pra-sowych, ruch musiał być zbliżony.Wielokrotnie większy niż w opisy-wanych przez Dorna pionierskich czasach PC.Niestety, może od długoletniej dziennikarskiej orki scyniczniałem,co, jak się zdaje, jest w tym fachu chorobą zawodową - ale nie potra-fię w sobie skrzesać radości, że oto tak wielu moich rodaków wresz-cie poczuło potrzebę działalności publicznej, że chce się twórczo za-angażować w demokrację, w rozwój kraju, coś z siebie dać innym.Fakt, że nabór dotyczy tylko partii mających szansę na dorwanie siędo koryta, a te, które od koryta odpadają, więdną, dowodzi jasno, żepolactwo zapisuje się do partii po to, aby się załapać na dobrą fu-chę.Przez piętnaście lat rządzący stale i stale zwiększali liczbę stoł-ków obsadzanych z partyjnej nominacji.Zawłaszczali na ten cel co-raz to nowe obszary - samorządy, instytucje komunalne, rady nadzor-cze w kasach chorych, sądowych ławników i co tam jeszcze.W War-szawie, kiedy rządząca miastem UW z AWS została wskutek partyj-nych rozłamów i zmiany sojuszy zastąpiona koalicją PO z SLD, wy-mieniono nawet dyrektorów miejskich basenów.Jeszcze parę krokóww tym kierunku, a partyjnej nominacji wymagać będzie nawet sta-nowisko babci klozetowej.Aż fakt, że kto należy, ten może liczyć na stołek, został przez znacz-ną część społeczeństwa zaakceptowany.Może niechętnie, jak akcep-towało się reguły rządzące krajem za komuny, na zasadzie trudno, takjest i inaczej nie będzie, trzeba się przystosować, ale w każdym razie- został zaakceptowany.Partia polityczna to sitwa, której głównymzadaniem jest popieranie swoich ludzi w zajmowaniu stanowisk - odtych najważniejszych po najniższe.Jeśli jesteś wobec partii, a zwłasz-cza jej kierownictwa, wierny i lojalny, to partia ci się odwdzięczy.Jakza dawnych, peerelowskich czasów.Tyle tylko, że wtedy partia byłajedna, a teraz ma człowiek straszny stres, którą obstawić.Rozdział VNiewiele rzeczy charakteryzuje zbiorowość lepiej, niż to, jakich bo-haterów czci.Dla polactwa, bez dwóch zdań, największym bohateremprzeszłości jest dzisiaj Edward Gierek.I nie powinno to zaskakiwaćnikogo, kto rozumie, że trzonem dzisiejszej, zdegenerowanej polskościjest przedziwny amalgamat folwarcznego chamstwa z tym, co zdoła-ło ono kiedyś podpatrzyć u panów - a najłatwiej było fornalom pod-patrzyć i skopiować to, co najgorsze.Otóż i bez Gierka mieliśmy już w naszej historii bohatera, do któ-rego wstyd się przyznawać, a który otoczony został tak wielkim ispontanicznym kultem, że jego ślady przetrwały kilka wieków.Niema wprawdzie pomników, nie nadaje się jego imienia szkołom - aleto wszystko mało ważne, bo cześć, na jaką sobie u narodu zasłużył,uwieczniona została w materiale twardszym od spiżu.W języku.�w bohater to król Sas.Epoka króla Sasa pozostała w polszczyz-nie przysłowiową krainą szczęścia i świętego spokoju. Jak za królaSasa znaczy tyle co jak w złotym wieku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download @ ebook @ pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia

Tematy