[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odgłos wystrzałówsłyszano koło remizy strażackiej, gdzie na świeżym powietrzu chłodzili rozgrzane wódkągłowy mieszkańcy Skiroławek, jako że co roku odbywała się w remizie zabawanoworoczna.Ci, co słyszeli echo wystrzałów, wiedzieli, że naprawdę rozpoczął się NowyRok.Nikogo nie dziwiło ani też nie oburzało, że we wsi są dwie noworoczne zabawy.Gdzie indziej bawią się ludzie wykształceni, a gdzie indziej prości, albowiem, jak mówiłcieśla Sewruk, gdy mu nie pasował wrąb do występu w belce: wszystko musi miećswoje .Nowy Rok dzielił ludzi w Skiroławkach, ale każdy inny dzień i każda noc zacierałyróżnice.Bo, jak to często powtarzał z żartobliwą powagą doktor Niegłowicz, wszystkiekobiety mają takie same, tyle, że niektóre są lepiej umyte .Doktor miał prawo takmówić, ponieważ od czternastu lat był wdowcem, a jako mężczyzna w sile wieku musiał zdaniem wszystkich od czasu do czasu ulżyć sobie dla zdrowia i humoru.A pozatym, kto jak kto, ale doktor Niegłowicz napatrzył się już w życiu owych kobiecychróżności i jeśli twierdził, że wszystkie mają takie same, to była w tym ogromna siłaprawdy.Bo czy istniała w całej gminie trumiejskiej choć jedna kobieta albo zgoładziewczyna, która nie przedefiladowała przed doktorem bez majtek? Doktor Niegłowiczchwalił to, co zobaczył u nich między nogami, albo zgoła ganił, częściej jednak ganił niżchwalił.Aczkolwiek zdarzyło się, że gdy obejrzał żonę gajowego Widłąga, aż dopoczekalni w ośrodku zdrowia wyszedł i zakrzyknął do innych kobiet, co w kolejce doniego czekały: Widłągowa ma czterdzieści pięć lat, czworo dzieci urodziła i ani jednejnadżerki.Nie to co wy, świńtuchy .Częściej jednak, jak wspomniano, doktor ganił i lekiprzepisywał, choć wiedział, że i tak zażywać ich nie będą i w ten sposób zmarnuje się jegotrud lekarski.Rozbierały się więc u niego kobiety stare i młode.Jedne wstydliwie, inneodważnie, szczególnie te, co rade były swoim ciałem rozkochać samotnego lekarza.Bochoć doktor nie był młodzikiem, to przecież w Skiroławkach mówiono, że z wiekiem umężczyzny korzeń twardnieje jak u sosny w lesie.Dwie bowiem cechy ceniono wSkiroławkach u mężczyzny: mocną głowę do wódki i dobry dzwonek między nogami.Imczęściej dzwonił, tym lepiej.Porządna kobieta nie musiała otwierać swoich drzwi, gdydzwonił obcy mężczyzna, ale rzeczą męską było dzwonić, bo a nuż któraś drzwiczkiotworzy. Pan Bóg stworzył kobietę i mężczyznę nie po to, aby żyli obok siebie, ale abyżyli ze sobą powtarzał zawsze proboszcz Mizerera, udzielając ślubu.A podczas20 wielkanocnych rekolekcji nawoływał z pozłacanej ambony: A nie wstydzcie się,mężczyzni, dzwonić co noc swoim kobietom.Bo jak wy im nie będziecie dzwonić, to imdiabeł zadzwoni! Tak więc zupełnie zwyczajnie zaczął się Nowy Rok echem wystrzałów od stronyleśniczówki Blesy.Przerażone sarny i jelenie, które wraz z pierwszym śniegiem zaczynałypodchodzić pod zagrody, uciekały jak oszalałe w głąb lasu, strząsając śnieg z niskopołożonych gałęzi.Na dalekich polanach, na Zwińskiej Aące, koło Białego Chłopa i wpobliżu drzewa rwanego dębem doktora rozbrzmiewało potem przejmującenaszczekiwanie kozłów.A odwieczny las odpowiadał echem, które wracało aż pod zabudowanialeśniczówki Blesy, pod duży dom z czerwonej cegły, pod wysoki próg i na rozległypodwórzec, gdzie zaryty w śniegu aż po osie stał pachnący olejem stary gazik doktora.Leśniczówkę Blesy zbudowano przed osiemdziesięcioma laty.Dawne przekazymówiły, że pierwszy jej leśniczy, niejaki Schweikert, został w jednym z górnych pokoizastrzelony przez swoją żonę za to, że, jak twierdzili jedni, zdradzał ją z dziewczętami zeSkiroławek.Z kolei mówili drudzy, że po prostu nie miała nigdy suchych drewek na opał.Faktem jest, że odtąd zle żyły ze sobą stadła małżeńskie w Biesach, co pamięć ludzkapotwierdziła i naoczni świadkowie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]