[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Słuchawkę telefonu przyłożyłam do drugiego ucha.– Patryk dzwonił! – jęknęła rozpaczliwie Grażynka.– Słuchaj, nie wiem, co zrobić, on przysięga, że jest niewinny, nie wierzę mu, mówił, że idzie na policję.– I gdzie mieszka? – spytał Janusz nie wiadomo kogo, rozmówcę czy mnie.– Zaraz, poczekaj sekundę – powiedziałam do Grażynki.– Masz jego dokładny adres? – powiedziałam do Anity.– Mów natychmiast! Owszem, zgłosił się do nich – powiedziałam do Grażynki.– Zaczekaj jeszcze chwilę, właśnie się coś wyjaśnia.– Z kim ty rozmawiasz? – zaniepokoiła się Anita.– Ze wszystkimi równocześnie.Dawaj ten adres, jeśli masz!– Czyj adres? – zdenerwowała się Grażynka.– Złapali tę Woźniak, ciekawe rzeczy mówi – udzielił mi informacji Janusz.– Koncertowa cztery, trzecie piętro, ale numeru mieszkania nie znam – powiedziała Anita.– Ale akurat go tam nie ma, bo jest u takiego jednego Grzesia na brydżu, na Saskiej Kępie, jego adresu nie pamiętam, idę do domu, chcesz, żebym dalej szukała po znajomych? Intryguje mnie to.– Skoro cię intryguje, szukaj.Możesz z domu, to w ogóle sensacja!Przerzuciłam się na Grażynkę, komórka zadzwoniła, do Janusza.Teraz on zaczął rozmawiać na oba uszy.– Albo zwariował, albo jest niewinny – powiedziałam do Grażynki.– To drugie wydaje mi się mało prawdopodobne, więc możliwe, że robi jakieś podstępne sztuki.Ale docieramy do koronnego świadka, będziemy mieli zeznania z pierwszej ręki.Grażynka jęknęła ponownie.– Ale słuchaj, on mi kazał zaopiekować się legatem!– Jakim legatem?– Tym ukradzionym Weronice! Schował go! Ukrył!– I tobie w spadku przeznaczył.Gdzie ukrył?– Nie wiem! Nie słuchałam! Nie chciałam z nim rozmawiać! Mówił coś o tobie!Zdumiałam się niezmiernie.– O mnie? A cóż ja w tym robię?– Nie wiem! To ja mówiłam, co o nim myślę, bo chyba się zdenerwowałam, i że nie jestem hieną cmentarną ani paserem, za to ty jesteś.Matko jedyna moja.Tego nie było nawet w jej liście!Janusz uwolnił się od mojej komórki, która brzęczała jak wściekła.Swoją nadal trzymał przy uchu.Odebrałam.– Chwileczkę – powiedziałam i zorientowałam się, że trzymam ją do góry nogami.Czym prędzej odwróciłam jak trzeba.– Chwileczkę, zaraz.Słuchaj, to jest niemożliwa rzecz – zwróciłam się do Grażynki – nic nie rozumiem, może ty przyjedź po prostu.– Halo – powiedziała komórka.– Mówię, że za moment! – wrzasnęłam.–.jak nie dziś, to jutro, ale wcześnie rano, bo jestem umówiona na mieście.– Przyjadę zaraz, bo spać bym nie mogła.Wyłączyła się, telefon zaczął dzwonić natychmiast.– Tak, słucham – powiedziałam do obu słuchawek równocześnie.– Do ciebie – powiedziałam do Janusza i oddałam mu jedną.– Tak, już słucham – powiedziałam do czekającej posłusznie komórki.Obcy głos.– Mam prośbę.Jeżeli znajdzie pani w swoim samochodzie coś, co nie należy do pani, proszę tego nie wyrzucać, nie oglądać i zachować dyskrecję.W interesie ogólnym.Wiem, że pani potrafi.Rozłączyło się.Na chwilę zapanował spokój, Janusz pozbył się wcześniejszego rozmówcy i trzymał przy uchu już tylko mój telefon.Oglądałam rozłączoną komórkę, zastanawiając się, co właściwie usłyszałam.W trakcie tej kontemplacji komórka zabrzęczała.– Wariactwo – zaopiniowałam i prztyknęłam włącznikiem.Jakaś pani z jakiejś redakcji przedstawiła się i powiedziała:– Malutki wywiadzik, kilka zdań.Można teraz?Nazwisko tej pani zabrzmiało mi znajomo, ale za skarby świata nie mogłam go dopasować do konkretnej osoby.Nie byłam pewna, czy wybrała najlepszą chwilę na wywiadziki, na wszelki wypadek jednakże postanowiłam jej nie odpędzać.– A co.? – spytałam ostrożnie.– Pani zajmuje się filatelistyką.Jak pani ocenia różnicę w zdobywaniu znaczków obecnie i w tych czasach poprzednich? Łatwiej jest teraz czy trudniej?– Zależy, co pani chce zdobyć.Ogólnie biorąc, o wszystko jest teraz łatwiej, o biurko, szynkę, garnki kuchenne.Przez garnki kuchenne doznałam gwałtownego skojarzenia, zerwałam się z miejsca i ze słuchawką przy uchu popędziłam do kuchni.Woda kotłowała się, parując na sufit.Przycisnęłam słuchawkę ramieniem, wrzuciłam do garnka pierogi, przykryłam, zmniejszyłam nieco gaz i wróciłam do pokoju.– Ale znaczki – mówiła ta pani.– Czy są takie rzeczy, których nie można dostać teraz tak samo, jak wtedy?– Są – powiedziałam z przekonaniem.– Chociażby bułgarski bloczek numer sto pięć.Sama go szukam po trupach.Ugryzłam się w język.– Po jakich trupach? – zainteresowała się pani.– Różnych.Świeżych i takich już mocno przechodzonych.Pani zachichotała.– Jak się z panią rozmawia, zawsze jakiś trup wychodzi.To miło.Dziękuję bardzo.Bułgarski bloczek, mówi pani, no, no.W Bułgarii też nie ma?– Ostatni kraj na świecie, w jakim mógłby się znaleźć, to Bułgaria.Rozłączyła się wreszcie.Nie zdążyłam złapać oddechu, obie komórki zadzwoniły równocześnie.– Już wiem – powiedziała Anita.– Uparłam się, mam adres Grzesia, tam, gdzie Kubuś gra w brydża.Chcesz?– Natychmiast! Jest adres! – syknęłam do Janusza.Słuchanie na dwie strony musiało już mu wejść w nałóg, bo kiwnął głową.– Chwileczkę, zaraz będziemy wiedzieli – powiedział do słuchawki.– Obrońców pięć, mieszkania cztery – powiedziała Anita, co powtórzyłam od razu.– Zdenerwowałam się przez Grażynkę, to istny cud, że nie zetknęłyśmy jej z Kubusiem.Rozumiem, że masz tam w tej chwili jakieś zamieszanie, ale jutro musisz mi dokładnie powiedzieć, co się dzieje.Obiecałam wszelkie informacje, należały się jej.Janusz przekonywał rozmówcę, że żadna akcja pościgowa nie jest potrzebna, ale człowieka na straży należy postawić, inaczej ci tutaj skompromitują się w oczach tych z Bolesławca.Zadzwonił telefon, co mnie zdziwiło, bo nawet nie zauważyłam, kiedy się rozłączył.Komendant z Bolesławca powiadomił mnie, że właśnie przeglądali depozyt i tych bułgarskich bloczków znaleźli tam dwa.Ja ostatnia grzebałam w klaserach, więc chciałby mnie spytać, co to znaczy i o który bloczek właściwie mi chodzi.– O ten z ptakami – odparłam, od razu rozzłoszczona.– Oba są z ptakami.– Ale na jednym jest jeden, a na drugim sześć.Ja chcę te sześć.– I oba są w osłonkach, a nie były.– Widocznie odruchowo zrobiłam co trzeba.– zaczęłam i nagle zrezygnowałam z łgarstwa.– A, nie.Ten drugi jest mój.Przywiozłam, żeby panom pokazać, jak to powinno być przechowywane, i pan prokurator był uprzejmy wyrwać mi z ręki moją własność.Czy mam przyjechać ponownie, żeby ją odzyskać?– Jak pani sobie życzy.Można przy okazji.Sporządzimy tu notatkę.Zgodziłam się na okazję i notatkę.Telefony wreszcie zamilkły.Popatrzyliśmy z Januszem na siebie i wtedy do drzwi zadzwoniła Grażynka.Zrobiła chyba rekord trasy od swojego domu do mnie.– No i dobrze – powiedziałam, otwierając jej.– Nie będzie trzeba dwa razy powtarzać.Nie wiem, co mówili do Janusza, więc niech on zacznie.Grażynka nie protestowała, spragniona była pociechy duchowej, a nie spowiedzi własnej, padła na fotel z cichym jękiem, bez słów.Janusz zapomniał o tajemnicach stanu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]