[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Interesował go tylko stan ich mózgów.Podniosła wzrok na Lisę. To dziwne postępowanie.Jakby był człowiekiem bez serca.Lisa potrząsnęła głową.Smutny uśmiech nie zniknął z jej twarzy. Oni nie rozumieją albo nie chcą rozumieć.Jason przyjmował zawsze najtrudniejszeprzypadki.Jego pacjenci mieli bardzo nikłe szansę przeżycia.Innym lekarzom jestłatwiej.Oni mogą zjawiać się koło łóżek chorych jak aniołowie stróże, ujmowaćich dłonie i zapewniać, że wszystko będzie dobrze, bo wiedzą, że w dziewiętnastuprzypadkach na dwadzieścia to, się sprawdzi.Tacy jak Miles Turner lubią odgrywaćbohaterów.Jestem pewna, że z nim rozmawiałaś.Jason nie mógł tak postępować.Onbył uczciwym człowiekiem.Musiałby spojrzeć pacjentowi prosto w oczy i powiedzieć,że uczyni wszystko, co w jego mocy, ale szansę są cholernie małe.To nie jest łatwe. Ale twój mąż miał ludzkie uczucia?Oczy Lisy błysnęły gniewem.Wzięła łyk drinka. Spróbuj zrozumieć.Chirurg formatu Jasona operuje w dwóch albo nawet trzechsalach naraz.Zwykli chirurdzy przygotowują i otwierają pacjenta.Wtedy wchodzi63 Jason, stara się jak najlepiej wykonać swoją robotą; tamci zaszywają otwarcie, a Jasonprzechodzi do następnej sali.Tak pracują chirurdzy najwyższej klasy.Ruth była zaintrygowana.Jak większość ludzi, nie wiedziała jak działa duży szpital. To przypomina linię produkcyjną. Czasami, ale nie zawsze.Zdarzają się długie, wielogodzinne operacje, w czasiektórych chirurg walczy o życie pacjenta. Lisa zniżyła głos. On naprawdę sięprzejmował, Ruth.Czasem wracał do domu kompletnie wyczerpany i załamany, bostracił pacjenta, którego jego zdaniem można było uratować.Widziałam, jak zrywał sięw środku nocy, szedł do salonu, włączał jakąś idiotyczną mydlaną operę, z której i taknic nie widział, bo patrzył w swoje myśli.Może robił sobie wyrzuty.Lisa dokończyła drinka i gestem poprosiła kelnera o dwa następne.Ruth opróżniłaszklankę. Czy zawsze tak było? Nie.Pamiętam dokładnie dzień, w którym przestał patrzeć na twarze pacjentów.To było po trzech miesiącach naszego małżeństwa.Miał pacjentkę, siedmioletniądziewczynkę.Była urocza.Widziałam ją.Urodziła się z wadą mózgu i nie mogłanormalnie żyć.Jason doszedł do wniosku, że można coś z tym zrobić.Nie udało się.Wyznał, że popełnił błąd.Zmarła.Powiedziałam, że każdy może się pomylić.Bógjeden wie, ile pomyłek popełniają codziennie chirurdzy.Ale przeżył to strasznie ciężko.Przywiązał się uczuciowo do tej dziewczynki.Od tej pory zamknął się na pacjentów,których operował.Ale mimo to zależało mu na nich.Wiem o tym.Jeśli się kogoś kocha,wie się o takich rzeczach.Kelner przyniósł drinki.Ruth spróbowała i skinęła głową z aprobatą.Kelner nic niepowiedział, ale w jego oczach można było wyczytać, co myśli: Pani przełyk i żołądekmuszą być ze stali .Odwrócił się i odszedł, jakby przyznając się do porażki. Zaczynam patrzeć inaczej na Jasona Keena.Ale czegoś nie rozumiem.Skoro siętak kochaliście, co was skłoniło do wzięcia rozwodu?Lisa wzruszyła ramionami i oparła się o krzesło z rezygnacją. Nie doszłoby do rozwodu.Prędzej czy pózniej złapalibyśmy za słuchawkitelefonów.Taka próba sił.W głębi duszy wiem, że zgodziłby się na dziecko, któregochciałam, byleby tylko mnie nie stracić.Jestem tego pewna: Dlatego to wszystko jesttakie idiotyczne.Zamilkły.Ruth zerknęła na zegarek. Pójdę zamienić parę słów z barmanem, a potem muszę ruszać na drugą stronęLong Island. A co się tam dzieje?Ruth żachnęła się. Nic się tam nie dzieje, nigdy.Ale tam właśnie będę mieszkać przez następnychkilka tygodni.64 Mieszkasz na Long Island? Nie.Mam mieszkanko w Village, ale jutro zaczynają remont budynku, więczamieszkam u kuzynki i będę dojeżdżać do pracy.Lisa pomyślała chwilę. U mnie jest wolna sypialnia.Mała, nic szczególnego, ale chętnie cię ugoszczę.Ruth popatrzyła na nią przez dłuższą chwilę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]